Πόσο λίγο με ξέρουν....

Θυμάμαι έκλαιγα με απόγνωση, (όταν μου φέρονται άδικα πάντα κλαίω).
Ο αίτιος είχε σκύψει και μου είχε χαιδέψει το κεφάλι (δεν υπάρχει μόνο το φιλί του Ιούδα, υπάρχει και το χάδι...), "μη στενοχωριέσαι", μου είχε πει "θα μιλήσω εγώ στους γονείς σου, θα τους εξηγήσω, όλα θα πάνε καλά", ......τον πίστεψα.
Τίποτα δεν πήγε καλά, γιατί απλούστατα τίποτα δεν τους εξήγησε, το μόνο που έκανε ήταν να στρέψει τους πάντες εναντίον μου με ασύστολα ψέμματα και μια πειστικότητα που θα ζήλευε κι ο καλύτερος ηθοποιός.
Κι όταν είδε πως δεν οπισθοχωρώ, έβαλε τα μεγάλα μέσα, πήρε δυο παιδικές ψυχούλες και τις γέμισε μίσος.
Η πλάκα είναι πως όλα θα είχαν γίνει όπως τα ήθελε, αρκεί να μην έκανε το λάθος να με πεισμώσει, βλέπετε όταν με πολεμούν άδικα τότε γίνομαι θηρίο.
Τότε βαράω μπουνιά στο μαχαίρι κι ας είμαι η πρώτη που θα πονέσει και θα ματώσει, δεν καταλαβαίνω τίποτα. Η λογική μου πια δεν λειτουργεί, μπρος στα μάτια μου υπάρχει μόνο η αδικία κι αυτή με ατσαλώνει με ατέρμονο πείσμα απέναντι στην υποψία κάθε οπισθοχώρησης.
Το μυστικό λοιπόν είναι απλό για όσους με γνωρίζουν , μη με αδικήσεις και μη με πεισμώσεις, όσο με κοντράρεις κι είναι η κόντρα σου αυτή άδικη, τόσο εγώ θα ματώνω το χέρι μου πάνω στο μαχαίρι......
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά απόψε;....
Γιατί για άλλη μια φορά ανακάλυψα πόσο λίγο με ξέρουν ..............................................................