Από τα πιο σημαντικά μέχρι τα πιο απλά και γελοία, όλα πάνε κατά μη πω πού......διότι τί είπα να κάνω η γυναίκα; το γαλακτομπούρεκο της πρίνσες είπα να κάνω, όχι φιλετάκια μινιόν με σάλτσα ζαρκαδιού!....(που παρεπιτπτόντως μια αηδία μου ακούγονται..), .αλλά είπαμε η μούτζα δεν κάνει διακρίσεις. Να τα πάρω όμως από την αρχή για να καταλάβετε κι εσείς περί ποιού μεγέθους καντεμιάς ομιλώ.
Σάββατο ...κι απόβραδο με ασετυλίνη, (σόρυ παρασύρθηκα), Σάββατο που λέτε απόγευμα έχω ξυπνήσει φρέσκια φρέσκια από την μεσημεριανή μου σιέστα και λέω να φτιάξω το γαλακτομπούρεκο της Πρίνσες που παινευόταν η παινεψιάρα ότι είναι καταπληκτικό κι όχι ότι το λέει εκείνη αλλά να , όλοι οι άλλοι σφάζονται στην ποδιά του ή στο ταψί του, όπως σας βολεύει πάρτε το....και πάνω το γαλακτομπούρεκο και κάτω το γαλακτομπούρεκο ...είχα ζαλιστεί να την ακούω κι είπα να το κάνω να φιλέψω την οικογένεια, να τους γλυκάνω.
Από το πρωί του Σαββάτου , έχω δώσει σαφείς και ρητές εντολές στον σύζυγο που πήγε σούπερ μάρκετ να βρει "φύλλο Βηρυττού", αυτό πάλι δεν το είχα ξανακούσει και μου φάνηκε πως πολύ θα παιδευτούμε να το βρούμε κι ότι επίτηδες η Πρίνσες το έκανε για την περίπτωση που το γλυκό έβγαινε μάπα, να είχε να μας αντιτάξει πως έφταιγε που δεν βάλαμε φύλλο Βηρυττού, γι'αυτό και ήμουν αυστηρή και απόλυτη,..."μη γυρίσεις σπίτι", του είπα "αν δεν βρεις φύλλο Βηρυττού".
"Αν βρω άλλης περιοχής από κείνα τα μέρη να το πάρω;" με ρώτησε φεύγοντας
"μμμμ, κρυάδες" του είπα και το θέμα έληξε εκεί.
Τελικά αποδείχτηκε πως το μόνο εύκολο ήταν να βρούμε φύλλο Βηρυττού μιας και ήταν κάποιας πολύ γνωστής εταιρίας φύλλων, που το συγκεκριμένο που προοριζόταν για γλυκά ταψιού, το ονόμαζε έτσι.
Περιχαρής εγώ σκέφτηκα πως ορίστε, έστω και στα μικρά κι ασήμαντα, η τύχη μου χαμογελά κι έτσι το απόγευμα είχα όλα τα απαραίτητα εφόδια για την παρασκευή του ...περί ου ο λόγος.
Ανοίγω την πόρτα της κουζίνας στο πίσω μπαλκόνι, που συνορεύει με την κρεββατοκάμαρα κι αρχίζω να πηγαινοέρχομαι μέσω του μπαλκονιού, από κουζίνα σε κρεββατοκάμαρα και τούμπαλιν , για να διαβάζω απ'το ανοιχτό πισι στη σελίδα της Πρίνσες τις οδηγίες.....ότι μπορούσα κάλλιστα να ανοίξω το λαπτοπ στο τραπέζι της κουζίνας ούτε που μου πέρασε απ'το νου.
Σ'εκείνο το σημείο μου γίνανε λίγο τα νεύρα κρόσσια , διότι κι εκείνη η χριστιανή δεν είχε παραθέσει την συνταγή με τον παλιό εκείνο γνωστό τρόπο, πάνω τα υλικά κάτω η εκτέλεση, αλλά την είχε δει ως καλλιτεχνική έκφραση της γραφής της και έψαχνα εν τω μέσω χίλιων δυο λεπτομερειών της οικογενειακής της ζωής να ξετρυπώσω τί μέλλει γενέσθαι με βούτυρο και πόση ζάχαρη να βάλω στο σιρόπι κι άλλα τέτοια επικοδομητικά...
Μουρμουράω που λέτε και πηγαινοέρχομαι απ'το μπαλκόνι, κάτι γείτονες που έχουν έρθει τελευταία στην γειτονιά και καθόντουσαν στην αυλή τους οι άνθρωποι με κοιτούσαν σίγουροι ότι την έχω ψωνίσει, και φτάνω αισίως να έχω βάλει στο φούρνο το γλυκό και να ετοιμάζω το σιρόπι.
Με την σιγουριά του αθλητή που είναι ένα χιλιοστό πριν την κοπή του νήματος, βράζω το σιρόπι.......και βράζω ......και βράζω.........και βράζω.....και δώστου να σηκώνω την κουτάλα να το δω να τρέχει "σαν κλωστή" (έτσι έλεγαν οι οδηγίες) και τίποτα εκείνο, νεράκι να κυλά και να χάνεται και δώστου εγώ να βράζω.
Δεν ξέρω παιδιά πόση ώρα έβραζε, εκείνο που ξέρω είναι πως όταν το είδα πια με το μάτι, ότι είχε δέσει κι αφού σήκωσα την κουτάλα κι έτρεξε, όχι ωσάν τον άνεμο, αλλά σαν κλωστή , μόλις πήγα να το ρίξω πάνω στο γλυκό , εκείνο έκανε ένα πραφ....κι έγινε μια συμπαγής ζαχαρένια μάζα που πήγε και κατσικώθηκε πάνω στο γλυκό σα να ήταν άσπρο ζαχαρωτό καπέλο.....
Τώωωωωρα;....τί γίνεται τώρα;.....το κοιτούσα έντρομη κι απελπισμένη. Να προσπαθώ να ξεκολλήσω την ζαχαρωτή μάζα και να μη φεύγει με τίποτα. Τελικά κάθησα, ούτε και ξέρω πόση ώρα, με ένα μαχαίρι να ξεκολλάω κομμάτι κομμάτι την καραμέλλα -γιατί καραμέλλα είχε γίνει- από την επιφάνεια του γλυκού, προσπαθώντας να μη χαλάσει το φύλλο κι εκείνη η ρημαδιασμένη να σπάει και να γίνεται χίλια μικρά μικρά κομματάκια κι εγώ να προσπαθώ να τα αλιεύσω και να καίγονται τα δάχτυλά μου και να ανοίγω την βρύση δίπλα να τα δροσίσω απ'το καψάλισμα.......και κάποια στιγμή που έχω ξεκολλήσει πολλά απο δαύτα έχω την φαεινή ιδέα να το γυρίσω ανάποδα στο νεροχύτη κρατώντας το, για να πέσουν όλα εκείνα τα μικρά ανεπιθύμητα ζαχαρωτά κομμάτια και την ώρα που το έχω γυρισμένο ...ξεκολλάει ολόκληρο από το ταψί και στο τσακ το γλύτωσα απ'το να σκάσει μες τον νεροχύτη και μετά να πάρει κατ'ευθείαν τον δρόμο του σκουπιδοτενεκέ.....
Κι αφού κατάφερα μετά από ώρα να βγάλω την περισσότερη καραμέλλα , φτιάχνω καινούργιο σιρόπι με την ελπίδα πως όταν θα πέσει καυτό θα λιώσει κι όλα τα απομεινάρια που ήταν πάνω στο φύλλο......αμ δε...φρούδες ελπίδες!
Το καινούργιο σιρόπι έπεσε αλλά εκείνα εκεί.....ακλόνητα, έμοιαζε το πάνω μέρος του γλυκού λες κι είχε πέσει ψιλό ψιλό χαλάζι κι είχε καλύψει όλη την επιφάνεια. Τελικά το γλυκό είναι πεντανόστιμο όσον αφορά την κρέμα κι αν δεν είχε γίνει η στραβή θα ήταν και τέλεια σιροπιασμένο το φύλλο, αυτό το συνεπέρανα από το φύλλο στο κάτω μέρος που ήταν τέλειο...στο πάνω ...απλά το βγάζουμε στην άκρη και το πετάμε.......
Όχι τίποτα άλλο, αλλά η μυρωδιά σου έσπαγε την μύτη (τί κάνει το φρέσκο βούτυρο!) και μετά η εμφάνιση σου την έσπαγε γενικότερα....
Δεν πειράζει Πρίνσες θα το ξαναφτιάξω....αλλά του χρόνου....τ'ακούς Πρίνσες;..........του χρόνου!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου