Σήμερα θέλω να σας πω για ένα μεγάλο μου παράπονο.
Αφορμή γι'αυτό είναι η προηγούμενη εγγραφή που σας περιέγραφα πώς περάσαμε την μέρα μας όταν τα δυο μου καφράκια δεν είχαν σχολείο.
Το παράπονό μου λοιπόν είναι η απουσία απ'την ζωή μας μιας γιαγιάς, ξέρετε την γυναίκα εκείνη που όταν την έχουμε είμαστε μες την γκρίνια γιατί κακομαθαίνει τα παιδιά μας, γιατί τους κάνει όλα τα χατήρια χωρίς κανενα περιορισμό και δεν ξέρω τί άλλο....αλλά όταν δεν την έχουμε την αποζητάμε σαν τρελές.
Είχα την τύχη να έχω την μητέρα μου στο μεγάλωμα των δυο πρώτων μου γιών και πρέπει να παραδεχτώ πως τότε δεν εκτιμούσα την προσφορά της στον βαθμό που της έπρεπε. Την είχα βλέπετε δεδομένη, αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα που λένε και βρέθηκα μετά από πολλά χρόνια να μεγαλώνω πάλι ένα μωρό χωρίς αυτή την φορά να υπάρχει η μητέρα μου, αλλά ούτε κι απο την άλλη μεριά μια πεθερά για να αναπληρώσει το κενό.
Κι εντάξει, υπήρξα τυχερή γιατί βρήκα μια γυναίκα που πλήρωνα μέχρι να γίνει ο μεγάλος τεσσάρων και να πάει στο προνήπιο, που τον λάτρεψε και τον πρόσεξε καλύτερα κι από δικό της παιδί. Όμως, όταν γυρνούσα σπίτι με το μωρό στην αγκαλιά και ήμουν αποκαμωμένη από τις ατέλειωτες ώρες μες το μαγαζί κι ίσως ένοιωθα αδιάθετη ή είχα πυρετό......τότε δεν υπήρχε κανείς να έχει το νου του το μικρό για να μπορέσω να ξαπλώσω λίγο στο κρεββάτι και να συνέλθω.
Οι μεγάλοι τότε έλειπαν με τα στρατιωτικά τους κι ο σύζυγος έπαιρνε από μένα την σκυτάλη στο μαγαζί και γύριζε αργά το βράδυ, οπότε στο σπίτι ημουν πάντα μόνη.
Θυμάμαι πολλές φορές που έκλαιγα μόνη μου γεμάτη απόγνωση κι η μόνιμη επωδός μες το θολωμένο μου μυαλό ήταν η φράση "τί θα κάνω Θεέ μου;"....
Όπου κι αν πήγαινα έσερνα πάντα μαζί μου και τον μικρό κι αργότερα μέχρι σήμερα και τους δυο, από το σούπερ μάρκετ μέχρι στα μαγαζιά για ψώνια, παντού και πάντα με τα δυο μικρά γύρω από τα φουστάνια μου, εγώ κι αυτά αυτοκόλλητοι θέλαμε δεν θέλαμε.
Γι'αυτό σας λέω, εσείς που έχετε μια γιαγιά να την προσέχετε και να εκτιμάτε την προσφορά της κι ας τα κακομαθαίνει λίγο κι ας τους κάνει τα χατήρια,δεν πρόκειται να γίνουν παλιόπαιδα όταν οι αρχές που τους δίνετε είναι οι σωστές.
Κανένας δεν έγινε αλήτης γιατί τον είχε κακομάθει η γιαγιά του....
Αλήθεια, τώρα που το σκέφτομαι, χάθηκε ο κόσμος να αφιερώσουν και μια παγκόσμια μέρα για την γιαγιά και τον παππού;.. μεγαλύτερη αξία δηλαδή έχει η φώκια ή η παχυσαρκία απ'αυτούς τους ανθρώπους που στο δειλινό της ζωής τους αναλαμβάνουν εκ νέου την ευθύνη του μεγαλώματος ενός εγγονιού;......
Αφορμή γι'αυτό είναι η προηγούμενη εγγραφή που σας περιέγραφα πώς περάσαμε την μέρα μας όταν τα δυο μου καφράκια δεν είχαν σχολείο.
Το παράπονό μου λοιπόν είναι η απουσία απ'την ζωή μας μιας γιαγιάς, ξέρετε την γυναίκα εκείνη που όταν την έχουμε είμαστε μες την γκρίνια γιατί κακομαθαίνει τα παιδιά μας, γιατί τους κάνει όλα τα χατήρια χωρίς κανενα περιορισμό και δεν ξέρω τί άλλο....αλλά όταν δεν την έχουμε την αποζητάμε σαν τρελές.
Είχα την τύχη να έχω την μητέρα μου στο μεγάλωμα των δυο πρώτων μου γιών και πρέπει να παραδεχτώ πως τότε δεν εκτιμούσα την προσφορά της στον βαθμό που της έπρεπε. Την είχα βλέπετε δεδομένη, αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα που λένε και βρέθηκα μετά από πολλά χρόνια να μεγαλώνω πάλι ένα μωρό χωρίς αυτή την φορά να υπάρχει η μητέρα μου, αλλά ούτε κι απο την άλλη μεριά μια πεθερά για να αναπληρώσει το κενό.
Κι εντάξει, υπήρξα τυχερή γιατί βρήκα μια γυναίκα που πλήρωνα μέχρι να γίνει ο μεγάλος τεσσάρων και να πάει στο προνήπιο, που τον λάτρεψε και τον πρόσεξε καλύτερα κι από δικό της παιδί. Όμως, όταν γυρνούσα σπίτι με το μωρό στην αγκαλιά και ήμουν αποκαμωμένη από τις ατέλειωτες ώρες μες το μαγαζί κι ίσως ένοιωθα αδιάθετη ή είχα πυρετό......τότε δεν υπήρχε κανείς να έχει το νου του το μικρό για να μπορέσω να ξαπλώσω λίγο στο κρεββάτι και να συνέλθω.
Οι μεγάλοι τότε έλειπαν με τα στρατιωτικά τους κι ο σύζυγος έπαιρνε από μένα την σκυτάλη στο μαγαζί και γύριζε αργά το βράδυ, οπότε στο σπίτι ημουν πάντα μόνη.
Θυμάμαι πολλές φορές που έκλαιγα μόνη μου γεμάτη απόγνωση κι η μόνιμη επωδός μες το θολωμένο μου μυαλό ήταν η φράση "τί θα κάνω Θεέ μου;"....
Όπου κι αν πήγαινα έσερνα πάντα μαζί μου και τον μικρό κι αργότερα μέχρι σήμερα και τους δυο, από το σούπερ μάρκετ μέχρι στα μαγαζιά για ψώνια, παντού και πάντα με τα δυο μικρά γύρω από τα φουστάνια μου, εγώ κι αυτά αυτοκόλλητοι θέλαμε δεν θέλαμε.
Γι'αυτό σας λέω, εσείς που έχετε μια γιαγιά να την προσέχετε και να εκτιμάτε την προσφορά της κι ας τα κακομαθαίνει λίγο κι ας τους κάνει τα χατήρια,δεν πρόκειται να γίνουν παλιόπαιδα όταν οι αρχές που τους δίνετε είναι οι σωστές.
Κανένας δεν έγινε αλήτης γιατί τον είχε κακομάθει η γιαγιά του....
Αλήθεια, τώρα που το σκέφτομαι, χάθηκε ο κόσμος να αφιερώσουν και μια παγκόσμια μέρα για την γιαγιά και τον παππού;.. μεγαλύτερη αξία δηλαδή έχει η φώκια ή η παχυσαρκία απ'αυτούς τους ανθρώπους που στο δειλινό της ζωής τους αναλαμβάνουν εκ νέου την ευθύνη του μεγαλώματος ενός εγγονιού;......
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου