Mαλαγανιές...

Χθες το απόγευμα γυρίζω από το κολυμβητήριο τους πιτσιρικάδες με προορισμό το σπίτι. Στο αμάξι έχουμε πιάσει ψιλή κουβέντα για το πως πέρασαν την μέρα στο σχολείο.
Ο μεγάλος είναι ακριβώς πίσω μου και μου λέει τα νέα με γουρλωμένα μάτια, φωνή έντονη και ανάσα που λαχανιάζει στην προσπάθειά του να αφηγηθεί και να δώσει έμφαση στα γεγονότα.
-... και που λες μαμά, είχα ξεχάσει την τσάντα με το φαγητό (πάνε ολοήμερο) έξω από την τάξη και την πήρανε κάτι παιδιά της τετάρτης και την πετάγανε κι έπαιζαν ποδόσφαιρο.
- την έχασες;
-όχι την είδα στο διάλειμμα και την πήρα.
- πέσανε τα φαγητά;
- όχι, αλλά η τσάντα έγινε μες τις πατημασιές κι έπεσε το πηρούνι και το έχασα
- και δεν είχες πηρούνι να φας;
- μου έδωσε η Χριστίνα το δικό της και μετά στο διάλειμμα το βρήκε η Σπυριδούλα και μου το έφερε.
- είδες για να μην είσαι υπεύθυνος;
- είμαι υπεύθυνος,.... την τσάντα ξέχασα.
- αυτό εννοώ, όταν κάποιος είναι υπεύθυνος δεν ξεχνάει τα πράγματά του, χίλιες φορές δεν σου έχω πει να προσέχεις, να γίνεις υπεύθυνος , να μην ξεχνάς πράγματα και δουλειές που έχεις να κάνεις;....
- .......και που λες μαμά, ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε τόσο καλούς φίλους και τόσο καλή μαμά!
....................................................................
Τί του λες τώρα του μικρού γαλίφη;....αυθόρμητα χαμογέλασα. :))