Οι Κυριακές

Tελικά , σκέφτομαι, πως για μας τις γυναίκες δεν υπάρχουν αργίες ούτε Κυριακές...
Μη σας πω ότι οι Κυριακές είναι χειρότερες καθώς έχουν μαζευτεί δουλειές απ'όλη την βδομάδα που πρέπει να τις κάνεις την μόνη μέρα που (υποτίθεται) πως κάθεσαι....κι ας έρχεται κάθε Σάββατο η Σβετλάνα (να'ναι καλά η γυναίκα) και κάνει το σπίτι λαμπίκο.
Σκέψου δηλαδή να έπρεπε να καθαρίσω και το σπίτι τί θα γινόταν!
Κάθεσαι είπα πριν;.........ας γελάσω. Ακόμα και τον καφέ τροχάδην τον πίνω, γουλιά κι απλώνω τα ρούχα, άλλη γουλιά και ψάχνω το ταψί για το φαγητό, τρίτη γουλιά και βάζω φωνή στ'αστροπελέκια να τελειώνουν με τα μαθήματά τους....αυτός δεν είναι καφές...ψυχοβγάλσιμο είναι.
Και το απόγευμα με την κούπα του απογευματινού πια καφέ, θα στρωθεί η πρέσσα στο τραπέζι για να σιδερωθεί το βουνό απ'τα ασιδέρωτα...να τις βράσω τέτοιες Κυριακές.
Έχω πεθυμήσει μια Κυριακή που να είναι άδεια από υποχρεώσεις, που να ξυπνήσω το πρωί και να μείνω στο κρεββάτι ως αργά χωρίς να σκέφτομαι τις δουλειές που περιμένουν.
Μια Κυριακή χωρίς διαβάσματα και σιδερώματα, χωρίς μαγείρεμα. Μια νωχελική Κυριακή που να κυλήσει σε αργούς και ράθυμους ρυθμούς, χωρίς έννοιες , σκέψεις και προβληματισμούς για την επαύριο.
Σαν τις Κυριακές της νιότης μου, που δεν ήξερα τί να τις κάνω, πώς να τις γεμίσω......που ήσαν ατέλειωτες. Τώρα λες και συρρικνώθηκαν, μάζεψαν, μίκρυναν....έγινας τόσες δα. Μέχρι να ξεκινήσουν....παφ! τελειώνουν.
Τελικά μου φαίνεται πως αυτό που θέλω πίσω ...είναι η ξεγνοιασιά της νιότης μου....κι ας είναι όποια μέρα της βδομάδας θέλει..........:)