Προχθές τη νύχτα, ακούω μες τον ύπνο μου φωνές δυνατές, ξυπνάω και τεντώνω τ'αυτιά να καταλάβω τί γίνεται.
Η μπαλκονόπορτα ανοιχτή κι απο τον πίσω δρόμο άκουγα δυο αντρικές φωνές που τσακώνονταν ή έτσι μου φάνηκε εμένα, γυρίζω και κοιτάω τον άντρα μου,...κοιμόταν του καλού καιρού.
Αγριεύτηκα, κοιτούσα την ανοιχτή μπαλκονόπορτα και δεν τολμούσα να σηκωθώ να την κλείσω, αλλά ορκιζόμουν στον εαυτό μου πως δεν πρόκειται ποτέ ξανά να την αφήσω ανοιχτή βράδυ.
Σε λίγο κατάφερα να ξεχωρίσω τί έλεγαν , ο ένας άντρας φώναζε στον άλλον "τώρα θα δεις" κι ο άλλος του έλεγε "δεν πήρα τίποτα ρε φίλε" και μετά άκουσα τον ίδιον να φωνάζει "βοήθεια, βοήθεια" και τον πρώτο να του λέει "μη φωνάζεις.." αλλά άγρια.
Δεν ήθελα περισσότερα για να πλέξω το σενάριο....προφανώς ο ένας ήταν κάποιο κλεφτρόνι βήτα διαλογής και τον έπιασε ο άλλος στα πράσα. Άρχισε λοιπόν, φουρκισμένος όπως ήταν, να τον "καταχερίζει" και το κλεφτρόνι καλούσε σε βοήθεια, ταυτόχρονα ακούω μια γυναικεία φωνή να τσιρίζει "μη καλέ, έχω καλέσει την αστυνομία"......
Εκείνη τη στιγμή που αρχίζω να βάζω τα κομμάτια του παζλ το ένα δίπλα στο άλλο, κι ενώ προσπαθώ να ξεδιαλύνω τί λένε καινούργιες φωνές που μπαίνουν στο έργο, ακούω δίπλα μου ένα δυνατό ροχαλητό, ο άντρας μου......
Δεν είναι δυνατόν, σκέφτομαι, εδώ ο κόσμος χάνεται, όλη η γειτονιά είναι στο πόδι κι εκείνος δεν πήρε χαμπάρι τίποτα;...Τον κοιτάω φουρκισμένη, το ροχαλητό δυναμώνει και μ'εμποδίζει πια να ακούσω τί παίζεται έξω στον δρόμο, νευριάζω ....εμ, δεν παίρνεις χαμπάρι τί γίνεται , εμ μου κάνεις και χαλάστρα., ....του δίνω μια ελαφριά σκουντιά...σηκώνει το κεφάλι ..με κοιτά χωρίς να με βλέπει και γυρίζει από την άλλη, ευτυχώς το ροχαλητό σταματάει, αλλά έξω δεν ακούω πια τίποτα.. μόνο τους γείτονες που συζητούν επιστρέφοντας (υποθέτω) σπίτι τους.
Ορίστε, με το ροχαλητό έχασα το καλύτερο, το τέλος.....
To επόμενο πρωί κάνω πλήρη περιγραφή στον άντρα μου με επίλογο την κλασική ερώτηση "καλά χριστιανέ μου , δεν άκουσες τίποτα;", ατάραχος εκείνος με κοιτά με το ύφος "πώς κάνεις έτσι;" και γελάει.
"αφού το έχω δηλώσει, όταν κοιμάμαι δεν παίρνω χαμπάρι τίποτα, τί θες να κάνω;"μου λέει.
Δεν το βάζω κάτω, το απόγευμα βουτάω τον γιό μου ο οποίος κοιμάται στο ισόγειο κι η κρεββατοκάμαρά του συνορεύει όπως κι η δική μας με τον δρόμο..."το και το, του λέω, άκουσες;" με κοιτά με το ύφος της γελάδας "όχι" μου λέει "γιατί θά'πρεπε;"..................ε, δεν τρώγονται αυτοί με τίποτα....
Χθες βράδυ, την ώρα που έχουμε ξαπλώσει για ύπνο, γυρίζω φιλάω τον άντρα μου και του λέω "καληνύχτα αγάπη μου, κοιμίσου εσύ...θα μείνω εγώ να προσέχω"................
Η μπαλκονόπορτα ανοιχτή κι απο τον πίσω δρόμο άκουγα δυο αντρικές φωνές που τσακώνονταν ή έτσι μου φάνηκε εμένα, γυρίζω και κοιτάω τον άντρα μου,...κοιμόταν του καλού καιρού.
Αγριεύτηκα, κοιτούσα την ανοιχτή μπαλκονόπορτα και δεν τολμούσα να σηκωθώ να την κλείσω, αλλά ορκιζόμουν στον εαυτό μου πως δεν πρόκειται ποτέ ξανά να την αφήσω ανοιχτή βράδυ.
Σε λίγο κατάφερα να ξεχωρίσω τί έλεγαν , ο ένας άντρας φώναζε στον άλλον "τώρα θα δεις" κι ο άλλος του έλεγε "δεν πήρα τίποτα ρε φίλε" και μετά άκουσα τον ίδιον να φωνάζει "βοήθεια, βοήθεια" και τον πρώτο να του λέει "μη φωνάζεις.." αλλά άγρια.
Δεν ήθελα περισσότερα για να πλέξω το σενάριο....προφανώς ο ένας ήταν κάποιο κλεφτρόνι βήτα διαλογής και τον έπιασε ο άλλος στα πράσα. Άρχισε λοιπόν, φουρκισμένος όπως ήταν, να τον "καταχερίζει" και το κλεφτρόνι καλούσε σε βοήθεια, ταυτόχρονα ακούω μια γυναικεία φωνή να τσιρίζει "μη καλέ, έχω καλέσει την αστυνομία"......
Εκείνη τη στιγμή που αρχίζω να βάζω τα κομμάτια του παζλ το ένα δίπλα στο άλλο, κι ενώ προσπαθώ να ξεδιαλύνω τί λένε καινούργιες φωνές που μπαίνουν στο έργο, ακούω δίπλα μου ένα δυνατό ροχαλητό, ο άντρας μου......
Δεν είναι δυνατόν, σκέφτομαι, εδώ ο κόσμος χάνεται, όλη η γειτονιά είναι στο πόδι κι εκείνος δεν πήρε χαμπάρι τίποτα;...Τον κοιτάω φουρκισμένη, το ροχαλητό δυναμώνει και μ'εμποδίζει πια να ακούσω τί παίζεται έξω στον δρόμο, νευριάζω ....εμ, δεν παίρνεις χαμπάρι τί γίνεται , εμ μου κάνεις και χαλάστρα., ....του δίνω μια ελαφριά σκουντιά...σηκώνει το κεφάλι ..με κοιτά χωρίς να με βλέπει και γυρίζει από την άλλη, ευτυχώς το ροχαλητό σταματάει, αλλά έξω δεν ακούω πια τίποτα.. μόνο τους γείτονες που συζητούν επιστρέφοντας (υποθέτω) σπίτι τους.
Ορίστε, με το ροχαλητό έχασα το καλύτερο, το τέλος.....
To επόμενο πρωί κάνω πλήρη περιγραφή στον άντρα μου με επίλογο την κλασική ερώτηση "καλά χριστιανέ μου , δεν άκουσες τίποτα;", ατάραχος εκείνος με κοιτά με το ύφος "πώς κάνεις έτσι;" και γελάει.
"αφού το έχω δηλώσει, όταν κοιμάμαι δεν παίρνω χαμπάρι τίποτα, τί θες να κάνω;"μου λέει.
Δεν το βάζω κάτω, το απόγευμα βουτάω τον γιό μου ο οποίος κοιμάται στο ισόγειο κι η κρεββατοκάμαρά του συνορεύει όπως κι η δική μας με τον δρόμο..."το και το, του λέω, άκουσες;" με κοιτά με το ύφος της γελάδας "όχι" μου λέει "γιατί θά'πρεπε;"..................ε, δεν τρώγονται αυτοί με τίποτα....
Χθες βράδυ, την ώρα που έχουμε ξαπλώσει για ύπνο, γυρίζω φιλάω τον άντρα μου και του λέω "καληνύχτα αγάπη μου, κοιμίσου εσύ...θα μείνω εγώ να προσέχω"................
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου