Eίμαι πολύ ψυχοπονιάρα,... αλλά είμαι και "υποψιασμένη", βλέπετε άμα καείς στον χυλό , φυσάς και το γιαούρτι....κι εγώ, όχι απλά έχω καεί αλλά έχω κυριολεκτικά τσουρουφλιστεί....
Και, δεν ξέρω για σας, αλλά προσωπικά δεν καταπίνω αμάσητη κάθε πικρή-μικρή ιστορία που θα ακούσω, ειδικά όταν μου σερβίρεται από άντρα.
Έχω επιφυλάξεις, κρατάω πισινή πώς το λένε;....άθελά μου θυμάμαι κάποιον άλλον πριν πολλά χρόνια, που με δάκρυα στα μάτια περιέγραφε την άκαρδη σύζυγο που τον εγκατέλειψε με δυο μικρά παιδιά, μόνο που στην αφήγησή του παρέλειπε να πει για το ξύλο που της έριξε ή για την ζωή που της την είχε κάνει κόλαση και τα παιδιά που δεν άφηνε να πάνε μαζί της.
Έτσι μπορεί να φαίνομαι κυνική, αλλά προτιμώ αυτόν τον χαρακτηρισμό απ'το να με πει κάποιος ηλίθια. Γιατί ειλικρινά βρε παιδιά δεν καταλαβαίνω (ποτέ δεν το κατάλαβα) τί ωφελεί να κάνεις βούκινο το πρόβλημά σου στο διαδίκτυο; ...σε τί θα βοηθήσει να το μάθουν όλοι;...τί θα γίνει δηλαδή αν το γνωστοποιήσεις; θα φας λιγότερο ξύλο;
Ή μήπως δεν ξέρεις τις λύσεις που έχεις;....τί παραπάνω θα γίνει αν το δημοσιεύσεις;....εκτός βέβαια, αν πρόκειται για κάποιο πρόβλημα υγείας που μπορεί να βρεθεί ένας δότης ή κάποια χρήματα που λείπουν κι είναι αναγκαία για να λύσουν κάποιο σοβαρή πάθηση, αλλιώς γιατί;.......
Πέρα δηλαδή από μερικές κουβέντες συμπαράστασης, τί άλλο μπορείς να περιμένεις από μερικές χιλιάδες άγνωστά σου άτομα;....
Κι εν πάσει περιπτώσει, δεν υπάρχουν άλλα άτομα στην οικογένεια;.... στο σόι,.... φίλοι... που να σου σταθούν σ'αυτή την δύσκολη στιγμή;.....γιατί στους άγνωστους;....γιατί σ'αυτούς που εκ των πραγμάτων είναι μακριά και δεν μπορούν να προσφέρουν;......μήπως γιατί μπορούμε να κρυφτούμε ωραία ωραία πίσω απ'την ανωνυμία που μας προσφέρει ο χώρος;...
Όταν ήμουν μικρή και διάβαζα στα κοριτσίστικα περιοδικά τα προβλήματα που έστελναν με γράμματα οι συνομήλικές μου ζητώντας λύση, απορούσα πώς δεν έβλεπαν το αυτονόητο....η λύση ήταν πάντα τόσο ευδιάκριτη στα παιδικά μου μάτια, τόσο κραυγαλέα ....
Πόσο μάλλον τώρα που μεγαλώσαμε πια και μπορούμε να επεξεργαστούμε με άλλη λογική τα προβλήματά και να αναζητήσουμε τις λύσεις τους...
Και για να μη παρεξηγηθώ, να διευκρινήσω πως δεν μιλάω για περιπτώσεις όπως της Αμαλίας ή της Λυδίας όπου το προσωπικό πρόβλημα καθρεφτίζει μια γενικότερη απαξίωση της πολιτείας σε θέματα υγείας κι είναι καλό να ακούγεται και να δημοσιεύεται, μπας και ταρακουνηθεί κανένας απο τους αρμόδιους κι αλλάξει έστω κι ελάχιστα κάτι στο κρατικό χάος......αντίθετα μιλάω για προσωπικές πικρές ιστορίες κακοποίησης που δημοσιοποιούνται και αν εκφράσεις κιολας κάποια επιφύλαξη, θα εισπράξεις τον χαρακτηρισμό του άσπλαγχνου, του άκαρδου και του κυνικού.
Δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα μου φάνηκε το λιγότερο γελοίο χθες να ποστάρονται εγγραφές η μια κάτω από την άλλη, εκλιπαρώντας στους τίτλους τους κάποιον να φανερωθεί...να δώσει σημεία ζωής, λέγοντάς του πως τον αγαπάνε...
Αλλά είπαμε, εγώ είμαι άσπλαχνη και κυνική...............
Και, δεν ξέρω για σας, αλλά προσωπικά δεν καταπίνω αμάσητη κάθε πικρή-μικρή ιστορία που θα ακούσω, ειδικά όταν μου σερβίρεται από άντρα.
Έχω επιφυλάξεις, κρατάω πισινή πώς το λένε;....άθελά μου θυμάμαι κάποιον άλλον πριν πολλά χρόνια, που με δάκρυα στα μάτια περιέγραφε την άκαρδη σύζυγο που τον εγκατέλειψε με δυο μικρά παιδιά, μόνο που στην αφήγησή του παρέλειπε να πει για το ξύλο που της έριξε ή για την ζωή που της την είχε κάνει κόλαση και τα παιδιά που δεν άφηνε να πάνε μαζί της.
Έτσι μπορεί να φαίνομαι κυνική, αλλά προτιμώ αυτόν τον χαρακτηρισμό απ'το να με πει κάποιος ηλίθια. Γιατί ειλικρινά βρε παιδιά δεν καταλαβαίνω (ποτέ δεν το κατάλαβα) τί ωφελεί να κάνεις βούκινο το πρόβλημά σου στο διαδίκτυο; ...σε τί θα βοηθήσει να το μάθουν όλοι;...τί θα γίνει δηλαδή αν το γνωστοποιήσεις; θα φας λιγότερο ξύλο;
Ή μήπως δεν ξέρεις τις λύσεις που έχεις;....τί παραπάνω θα γίνει αν το δημοσιεύσεις;....εκτός βέβαια, αν πρόκειται για κάποιο πρόβλημα υγείας που μπορεί να βρεθεί ένας δότης ή κάποια χρήματα που λείπουν κι είναι αναγκαία για να λύσουν κάποιο σοβαρή πάθηση, αλλιώς γιατί;.......
Πέρα δηλαδή από μερικές κουβέντες συμπαράστασης, τί άλλο μπορείς να περιμένεις από μερικές χιλιάδες άγνωστά σου άτομα;....
Κι εν πάσει περιπτώσει, δεν υπάρχουν άλλα άτομα στην οικογένεια;.... στο σόι,.... φίλοι... που να σου σταθούν σ'αυτή την δύσκολη στιγμή;.....γιατί στους άγνωστους;....γιατί σ'αυτούς που εκ των πραγμάτων είναι μακριά και δεν μπορούν να προσφέρουν;......μήπως γιατί μπορούμε να κρυφτούμε ωραία ωραία πίσω απ'την ανωνυμία που μας προσφέρει ο χώρος;...
Όταν ήμουν μικρή και διάβαζα στα κοριτσίστικα περιοδικά τα προβλήματα που έστελναν με γράμματα οι συνομήλικές μου ζητώντας λύση, απορούσα πώς δεν έβλεπαν το αυτονόητο....η λύση ήταν πάντα τόσο ευδιάκριτη στα παιδικά μου μάτια, τόσο κραυγαλέα ....
Πόσο μάλλον τώρα που μεγαλώσαμε πια και μπορούμε να επεξεργαστούμε με άλλη λογική τα προβλήματά και να αναζητήσουμε τις λύσεις τους...
Και για να μη παρεξηγηθώ, να διευκρινήσω πως δεν μιλάω για περιπτώσεις όπως της Αμαλίας ή της Λυδίας όπου το προσωπικό πρόβλημα καθρεφτίζει μια γενικότερη απαξίωση της πολιτείας σε θέματα υγείας κι είναι καλό να ακούγεται και να δημοσιεύεται, μπας και ταρακουνηθεί κανένας απο τους αρμόδιους κι αλλάξει έστω κι ελάχιστα κάτι στο κρατικό χάος......αντίθετα μιλάω για προσωπικές πικρές ιστορίες κακοποίησης που δημοσιοποιούνται και αν εκφράσεις κιολας κάποια επιφύλαξη, θα εισπράξεις τον χαρακτηρισμό του άσπλαγχνου, του άκαρδου και του κυνικού.
Δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα μου φάνηκε το λιγότερο γελοίο χθες να ποστάρονται εγγραφές η μια κάτω από την άλλη, εκλιπαρώντας στους τίτλους τους κάποιον να φανερωθεί...να δώσει σημεία ζωής, λέγοντάς του πως τον αγαπάνε...
Αλλά είπαμε, εγώ είμαι άσπλαχνη και κυνική...............
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου