Τα "ψεύτικα" λουλούδια..

Χθες το απόγευμα, όπως ήταν φυσικό κι επόμενο, σκάει μύτη ο άντρας μου στο μαγαζί με μια τεράστια ανθοδέσμη στα χέρια. Αγκαλιές ...φιλιά.....συγκίνηση...χαιδολογήματα....όλα κατά πως πρέπει.
Τα δυο μικρά αστροπελέκια παρακολουθούσαν αμίλητα, έχοντας όμως ένα πονηρό χαμόγελο. Αφού τελειώσαμε με τους εναγκαλισμούς, γυρίζω στα μικρά "άντε", τους λέω "να φύγουμε για το σπίτι γιατί έχετε διαβάσματα".
Μαζεύουμε όλα τα τζάτζαλα (τσάντες σχολικές, τσάντες του φαγητού απ'το ολοήμερο, τσάντες των αγγλικών, κάτι "τάπες" που έσκουζαν σαν πήγα να τις πετάξω γιατί λέει είναι απαραίτητο να τις πάρουμε κι αυτές στο σπίτι) και τους μπογαλιάζω στο αυτοκίνητο.
Πίσω οι πιτσιρικάδες μαζί με όλο το τσαντομάνι, στην θέση του οδηγού εγώ και δίπλα στη θέση του συνοδηγού τοποθετώ με προσοχή την ανθοδέσμη. Παρ'όλο που τα παράθυρα του αυτοκινήτου είναι ανοιχτά, ο χώρος πλημμυρίζει από το υπέροχο άρωμα των φρέσκων λουλουδιών.
Στο φανάρι ακούω την φωνή του μεγάλου πίσω μου...
- μαμά, τα λουλούδια είναι αληθινά;....(μην εκνευριστείς...σκέφτομαι, μικρό παιδί είναι)
- αληθινά είναι αγοράκι μου, ....δεν φαίνεται;
- τί να σου πω;...εμένα έτσι όπως τα βλέπω, μου μοιάζουν με ψεύτικα.
- δεν σου μυρίζουν;...επιμένω να προσπαθώ εγώ.
- μου μυρίζουν, αλλά σκέφτηκα πως μπορεί να είναι ψεύτικα και να μυρίζουν
Το τιμόνι φεύγει ελαφρά απ'τον έλεγχό μου , αλλά το επαναφέρω αστραπιαία, τί στο καλό ....τόσα χρόνια εκπαίδευσης στα "χτυπήματα" των αστροπελεκιών, αν μη τί άλλο, μ'έχουν σκληραγωγήσει.
- αληθινά είναι μωρό μου, τα ψεύτικα δεν μυρίζουν.
Σ'εκείνο το σημείο επεμβαίνει ο μικρός που όλη την ώρα παρακολουθούσε αμίλητος.
- ρε συ, αληθινά είναι, του λέει
- πώς το ξέρες;...επιμένει ο μεγάλος ο οποίος νιώθει και λίγο θιγμένος από την παρέμβαση.
- γίνεται ρε να πας ψεύτικα λουλούδια στην γυναίκα που αγαπάς;.....θα σε χωρίσει.
Ντόοινγκ..........είπατε τίποτα;....