Έχω το δικαίωμα;

- βρε καλώς το παληκάρι μου, τώρα ξύπνησες;
- μμμμμμ
- να δεις τί σε ήθελα...τί σε ήθελα..δεν μπορώ να θυμηθώ.
- τί με ήθελες ρε μάνα;...
- α, ναι...το αυτόματο πότισμα, να το ρυθμίσεις κάθε δυο μέρες τώρα που ψύχρανε ο καιρός.
- βρε μαμά, έλα να σου δείξω...έλα, μπορείς να το κάνεις και μόνη σου.
- το ξέρω ότι μπορώ να το κάνω μόνη μου αγόρι μου, δεν είμαι κουτή. Άλλωστε χρόνια τώρα, κάνω πάρα πολλά πράγματα μιας κι έχω το κουσούρι της ανυπομονησίας και δεν μπορώ περιμένω από τους άλλους.
Έχω βάψει το σπίτι μόνη μου, έχω βάψει ντουλάπες και πόρτες μόνη μου, έχω ανοίξει τρύπες στο πλακάκι του μπάνιου με το black&decker, έχω στοκάρει κι έχω τρίψει, έχω χειριστεί εργαλεία και πρόσφατα μαθαίνω να χειρίζομαι και την τεχνολογία των κομπιούτερ...
Όμως, έχοντας πέντε άντρες μες στο σπίτι (κι άντε να μην υπολογίσω τα μικρά), τρείς άντρες λοιπόν μες στο σπίτι, θέλω να ακουμπήσω κι εγώ μια στιγμή, να πάρω ανάσα, να ξαποστάσω.
Ξέρω ότι είναι πολύ απλό να ρυθμίσω το κομπιουτεράκι του αυτόματου ποτίσματος, αλλά δεν θέλω να το κάνω .Θέλω να το βάλω μια φορά κι εγώ σε πλάτες άλλες, να το κάνω πάσα και να ξενοιάσω...
Όσο ικανή και δυνατή κι αν είμαι, έχω ανάγκη κάποιες φορές να κάνουν άλλοι αντί για μένα, να με κανακέψουν, να με προσέξουν, να με ελαφρώσουν από έγνοιες και δουλειές...να νιώσω πως δεν είναι ανάγκη να νοιαστώ ΚΑΙ γι'αυτό...πως κάποιος άλλος θα το κάνει αντί για μένα.
Τίποτα δεν είναι να φτιάξω μόνη μου τη ρύθμιση στο αυτόματο πότισμα, αλλά να.....είναι αυτό το ρημάδι το παράπονο που με πιάνει μερικές φορές, που θέλω να πάψω να σκέφτομαι για όλους και για όλα, να φροντίζω από τα πιο απλά ως τα πιο πολύπλοκα μες την οικογένεια, που θέλω ν' αδειάσω εντελώς το μυαλό και τη σκέψη μου από κάθε έγνοια και να αφεθώ στην φροντίδα κάποιου άλλου....
Για μια φορά κι εγώ....
Τό'χω αυτό το δικαίωμα ....δεν τό'χω;.