Ο..βόλταμαν

Χτες το πρωί....(πολύ πρωί...έξι ώρα αχάραγα), ακούω την πόρτα να ανοίγει.
Μια σκιά περιφέρεται στο σαλόνι...και μετά από λίγο την βλέπω στην είσοδο της κρεββατοκάμαρας. Ο μεγάλος γιός.
-μαμά
-ναι
-γίνεται να πάει κάποιος άλλος τον Δία την βόλτα του γιατί φεύγω εκδρομή και πρέπει να προλάβω το καράβι που φεύγει στις 7,30;
-εντάξει, θα τον πάω εγώ.
-σ'ευχαριστώ μαμά, φεύγω ε;..
-πότε θα γυρίσεις;
-δεν ξερω, μάλλον την Κυριακή.
-εντάξει, καλά να περάσεις.
Κι έφυγε....και σηκώθηκα να βγάλω τον κόπρο για τσίσα. Αρνήθηκα την προσφορά του άντρα μου να τον πάει εκείνος κι ετοιμάστηκα για την πρωινή εξόρμηση.
Έξω ήταν ακόμα νύχτα, ψιλόβρεχε κι έκανε κρύο. Ο κόπρος μες την τρελή χαρά. Φτάνουμε στο τέλος του δρόμου μας για να περάσουμε στο απέναντι παρκάκι και στη γωνία μες το αμάξι του βλέπουμε τον γιό που ξεκινούσε να φύγει.
Ο κόπρος στέκεται και τον κοιτά με παράπονο. Έχει κάτσει κάτω και βγάζει μικρά παραπονιάρικα μουγκρητά λες και βλέπει την γκόμενα να του φεύγει μακριά.
Προσπαθώ να τον τραβήξω να προχωρήσουμε γιατί η βροχή δυνάμωνε, αλλά εκείνος εκεί.....βλέμμα προσηλωμένο στην "αδυναμία" του και μουγκρητό όλο παράπονο και ντέρτι.
Σε άλλη περίπτωση το κοπρόσκυλο θα με πήγαινε καρότσι μέχρι το πάρκο αλλά τώρα είχε στυλώσει τα πόδια κι έκλαιγε που του έφευγε ο "βόλταμαν". (Έτσι λέμε σπίτι τον συγκεκριμένο γιό, επειδή είναι εκείνος που πηγαίνει τον Δία πρωί και βράδυ βόλτα).
Βρε τί τραβούσα, τί απειλούσα, τί αγρίευα, τί παρακαλούσα, τί ικέτευα... εκείνος εκεί, καθισμένος σούζα να κοιτά με θρησκευτική προσήλωση τη φιγούρα του "βόλταμαν" μέσα από το θολό τζάμι του αυτοκινήτου. Κουνήθηκε μόνο όταν είδε το αμάξι ν'απομακρύνεται και τότε βέβαια θυμήθηκε ότι η κύστη του επείγεται ν'αδειάσει και με πήγε καρότσι μέχρι το πρώτο δέντρο....
Αχάριστο σκυλί!!