"Με πήρε από κάτω...."

Έχω ψιλοαπελπιστεί με το μαγαζί που δεν πουλιέται.
Απ'την άλλη πάλι, ξέρω πως δεν είναι εύκολο και λόγω οικονομικών συνθηκών του κόσμου και για την ιδιαιτερότητα του ωραρίου του, που κάνει τον επίδοξο αγοραστή να το σκέφτεται δυο και τρεις φορές.
Χθες ήρθε να ψωνίσει η κυρά-Πελαγία, υπερήλικη γειτόνισσα, η οποία απ'την αρχή που άκουσε πως θα του πουλήσουμε μου είχε πει
- στενοχωριέμαι που θα φύγετε, σας έχω συνηθίσει κόρη μου, είναι σα να έρχομαι σε δικό μου μαγαζί, σε δικούς μου ανθρώπους. Πού να συνηθίζω τώρα αυτόν που θα έρθει και πώς να με μάθει κι εκείνος;....
Χθες λοιπόν μου λέει μ'ένα χαμόγελο μέχρι τ'αυτιά.
- δεν θα φύγετε έτσι δεν είναι;
Την κοίταγα σα χαζή...δεν καταλάβαινα γιατί το έλεγε. Φαίνεται πως αφού είδε πως πέρασαν δυό-τρεις μήνες, σου λέει...αυτό ήταν, δεν πουλιέται το μαγαζί...άρα μένουν..
- δεν το ξέρουμε ακόμα κυρά Πελαγία, μόλις βρεθεί κάποιος θα το δώσουμε.
- εγώ πάντως παρακαλάω να μη βρεθεί.
- κυρά Πελαγία να μη το λες αυτό σε παρακαλώ. Έχω κουραστεί πολύ, πάνε δέκα χρόνια σ'αυτή τη δουλειά, δέκα χρόνια που δεν μπορώ να είμαι μια ολόκληρη μέρα σπίτι μου, που δεν έχω δει όσο θά'θελα τον άντρα μου...δεν αντέχω άλλο.....
κι η απάντηση καταπέλτης!
-ε, κάνε λίγο υπομονή, πόσο νομίζεις θα ζήσω ακόμα;
Έμεινα κάγκελο παιδιά. Από την μια καταλαβαίνω πως είναι μια ηλικιωμένη γυναίκα που της φαίνεται βουνό ν'αλλάξει συνήθειες, ακόμα κι αν αυτές αφορούν το ποιός θα την εξυπηρετήσει στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς.
Αλλά απ'την άλλη μου ακούστηκε φοβερά εγωιστικό....
Κάτσε δηλαδή εσύ και χτυπήσου κάτω, σκασίλα μου, αρκεί εγώ όσο θα ζω να μη ξεβολευτώ!
Πολύ της θύμωσα μέσα μου της κυρά Πελαγίας... κι ας βρίσκει η λογική μου άπειρες δικαιολογίες γι'αυτή τη συμπεριφορά της. Κι ας κατανοώ την ανασφάλεια της ηλικίας της που την ταλανίζει..
Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα σα να με γρουσούζεψε.....κι ότι τίποτα δεν θα γίνει...
Με πήρε από κάτω....