Η μπάντα

Tο έχουμε πια αναγάγει σε έθιμο κάθε που κάποιο απ'τα αστροπελέκια έχει τα γενέθλιά του, εκτός των άλλων δώρων να παίρνει κι όποιο παιχνίδι θέλει απ'το μαγαζί.
Έτσι και χθες, με το που γύρισαν απ΄το σχολείο ο μικρός έκανε μια γρήγορη προεπισκόπιση στο ράφι και διάλεξε ένα αρμόνιο.
Όταν μου εκδήλωσε την επιθυμία του μ'έζωσαν ελαφρά τα μαύρα φίδια αλλά είπα μέσα μου "δεν βαριέσαι, πόσο θόρυβο πια να κάνουν;"
Λάθος μέγα φίλοι μου!.... Στο τέλος αποδείχτηκε πως αντιμετώπισα το θέμα πάρα πολύ επιπόλαια κι ελαφρά, διότι ανοίγοντας το κουτί για να βάλουμε στο αρμόνιο μπαταρίες ανακαλύψαμε πως περιείχε κι ένα .....καραόκε!
Κι εκεί άρχισαν τα όργανα. Ο ένας έπαιζε (τί έπαιζε δηλαδή...βαρούσε τα πλήκτρα σα να του είχαν σκοτώσει τη μάνα και τον πατέρα) κι ο άλλος τραγουδούσε.
Οι αδελφοί Κατσάμπα σε νέα προχωρημένη έκδοση!
Τί την "άγια νύχτα" άκουσα , τί τα κάλαντα, τι αυτοσχέδια τραγούδια δικής τους έμπνευσης.....
Να τραγουδάνε και να παίζουν και να τρίζουν τα τζάμια απ'τις παραφωνίες τους, αλλά εγώ τσιμουδιά. Ούτε γκρίνιαξα, ούτε τις φωνές έβαλα, ούτε είπα γλυκά γλυκά "για.... σκασμός τώρα!"...ούτε τίποτα.
Ιώβεια υπομονή επέδειξα η δόλια η μάνα λόγω της ημέρας!
Aλλά μόλις είδα το αυτοκίνητο του πρώτου γιού να στρίβει την γωνία για να τους πάει στο κολυμβητήριο, πετάχτηκα με τέτοια χαρά απ'τη θέση μου και τα είχα βάλει μέσα πριν το αμάξι ακόμα σταματήσει......εν κινήσει!
Με κοίταξε λίγο παράξενα ο μεγάλος, του είπα χαμηλόφωνα "θα σου εξηγήσω σπίτι" κι έκλεισα την πόρτα του αυτοκινήτου πριν το μετανιώσει κανένα απ'τα δυο και κατέβει!
(ελπίζω να μη θυμηθεί το μεγάλο αστροπελέκι τη φλογέρα και θελήσουν να φτιάξουν ....μπάντα, γιατί τότε κανονίστε ποιός από σας θα με φιλοξενήσει!)