Μαράζι τό'χα να σηκωθώ ένα πρωί με την ησυχία μου.
Τό'χα πει πολλές φορές και τό'ξεραν.
Έτσι χθες ένιωσα τον άντρα μου να σηκώνεται απ'το κρεββάτι και να βγαίνει απ'το δωμάτιο κλείνοντας πίσω την πόρτα, ώστε να κοιμηθώ όσο ήθελα.
Ήμουν ξύπνια, απλά παρέμεινα κάτω απ'το ζεστό μου πάπλωμα απολαμβάνοντας την πολυτέλεια του χουζουρέματος που τόσο σπάνια έχω.
Όταν πια αποφάσισα να σηκωθώ, τους φώναξα να μου δώσουν από ένα φιλάκι. Μαζί με τον άντρα μου και τ'αστροπελέκια κατέφθασε κι ο Δίας που έχωνε την μουσούδα του μέσα στα σκεπάσματα ψάχνοντάς με.
Έτσι γλυκά και μελωμένα ξεκίνησε η μέρα μου. Στο σαλόνι το τζάκι έκαιγε και μέχρι να πλυθώ και να πάω κοντά, βρήκα να με περιμένει κι ένα φλυτζάνι αχνιστός καφές.
Τα μικρά έβλεπαν παιδικά προγράμματα, αλλά τα στείλαμε στο υπνοδωμάτιο να συνεχίσουν στην μικρή τηλεόραση κι εγώ πήρα το τηλεκοντρόλ στο χέρι να αλλάξω κανάλι. Τί τό'θελα;.
Όλα τα κανάλια έπαιζαν είτε παιδικά, είτε επαναλήψεις των καθημερινών σειρών. Πάτα πάτα έφθασα και στον "Άλφα", με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον Αυτιά.
Ωραία σκέφτομαι, θα ακούσουμε κανα νέο. Αμ δε!
Γλέντι τρικούβερτο είχε στηθεί πρωί πρωί στο πλατό του Αυτιά.
Οκτώμιση ώρα με την τσίμπλα ακόμα στο μάτι, βρέθηκα ν'ακούω το "μια ζωή πληρώνω αμαρτίες αλλωνων...φτάνει ως εδώ ...φτάνει ως εδώ, άαααααλλο δεν μπορώ" και στο καπάκι "αυτός ο άνθρωπος ..αυτός, είναι ο άλλος μου εαυτόοοοοοοοος" και δώστου μεράκια και δώστου ντέρτια και ν'ανοίγει τις σαμπάνιες ο Αυτιάς και να κοιτάω εγώ το ρολόι μου "δεν μπορεί, κάποιο λάθος κάνω, να δεις που παρακοιμήθηκα και ξύπνησα πια νύχτα".
Αλλά όχι, δεν είχα παρακοιμηθεί.
Kαι δώστου οι καλεσμένοι στο στούντιο να ρίχνουν πρωί πρωί τις ζεμπεκιές τους κι εγώ να αναρωτιέμαι πού στα κομμάτια βρίσκουν το κέφι και την όρεξη πρωί πρωί με τον καφέ!
Όταν πια πείστηκα πως έτσι θα συνέχιζε το πράμα, την έκλεισα την ρημάδα κι άνοιξα το ραδιόφωνο.
Τουλάχιστον εκεί τα τραγούδια ήταν αυτά που άρμοζαν ν'ακουστούν στις εννιά η ώρα το πρωί και δεν παρέπεμπαν σε μεταμεσονύχτιο γλέντι σκυλάδικου!
Τό'χα πει πολλές φορές και τό'ξεραν.
Έτσι χθες ένιωσα τον άντρα μου να σηκώνεται απ'το κρεββάτι και να βγαίνει απ'το δωμάτιο κλείνοντας πίσω την πόρτα, ώστε να κοιμηθώ όσο ήθελα.
Ήμουν ξύπνια, απλά παρέμεινα κάτω απ'το ζεστό μου πάπλωμα απολαμβάνοντας την πολυτέλεια του χουζουρέματος που τόσο σπάνια έχω.
Όταν πια αποφάσισα να σηκωθώ, τους φώναξα να μου δώσουν από ένα φιλάκι. Μαζί με τον άντρα μου και τ'αστροπελέκια κατέφθασε κι ο Δίας που έχωνε την μουσούδα του μέσα στα σκεπάσματα ψάχνοντάς με.
Έτσι γλυκά και μελωμένα ξεκίνησε η μέρα μου. Στο σαλόνι το τζάκι έκαιγε και μέχρι να πλυθώ και να πάω κοντά, βρήκα να με περιμένει κι ένα φλυτζάνι αχνιστός καφές.
Τα μικρά έβλεπαν παιδικά προγράμματα, αλλά τα στείλαμε στο υπνοδωμάτιο να συνεχίσουν στην μικρή τηλεόραση κι εγώ πήρα το τηλεκοντρόλ στο χέρι να αλλάξω κανάλι. Τί τό'θελα;.
Όλα τα κανάλια έπαιζαν είτε παιδικά, είτε επαναλήψεις των καθημερινών σειρών. Πάτα πάτα έφθασα και στον "Άλφα", με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον Αυτιά.
Ωραία σκέφτομαι, θα ακούσουμε κανα νέο. Αμ δε!
Γλέντι τρικούβερτο είχε στηθεί πρωί πρωί στο πλατό του Αυτιά.
Οκτώμιση ώρα με την τσίμπλα ακόμα στο μάτι, βρέθηκα ν'ακούω το "μια ζωή πληρώνω αμαρτίες αλλωνων...φτάνει ως εδώ ...φτάνει ως εδώ, άαααααλλο δεν μπορώ" και στο καπάκι "αυτός ο άνθρωπος ..αυτός, είναι ο άλλος μου εαυτόοοοοοοοος" και δώστου μεράκια και δώστου ντέρτια και ν'ανοίγει τις σαμπάνιες ο Αυτιάς και να κοιτάω εγώ το ρολόι μου "δεν μπορεί, κάποιο λάθος κάνω, να δεις που παρακοιμήθηκα και ξύπνησα πια νύχτα".
Αλλά όχι, δεν είχα παρακοιμηθεί.
Kαι δώστου οι καλεσμένοι στο στούντιο να ρίχνουν πρωί πρωί τις ζεμπεκιές τους κι εγώ να αναρωτιέμαι πού στα κομμάτια βρίσκουν το κέφι και την όρεξη πρωί πρωί με τον καφέ!
Όταν πια πείστηκα πως έτσι θα συνέχιζε το πράμα, την έκλεισα την ρημάδα κι άνοιξα το ραδιόφωνο.
Τουλάχιστον εκεί τα τραγούδια ήταν αυτά που άρμοζαν ν'ακουστούν στις εννιά η ώρα το πρωί και δεν παρέπεμπαν σε μεταμεσονύχτιο γλέντι σκυλάδικου!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου