Βέβαια στην δική μου περίπτωση το όνομα παραμένει το ίδιο..."Νιόβη", όπως επίσης και το αβατάρ με τα λουλουδάκια που το συνοδεύει, "σήμα κατατεθέν" του όλου πακέτου της εμφάνισής μου.
Από κει και πέρα όπου σαιτ για μπλογκς...μέσα η Νιόβη...... κι εδώ.....κι εκεί....και παραπέρα.
Σαν ίωση, ένα πράμα, που εξαπλώνεται και παίρνει διαστάσεις επιδημίας. Θα σιχαθεί το ανθρώπινο μάτι να με βλέπει.
Προς το παρόν έχω καλύψει τα τρία μεγάλα σαιτς για μπλογκς και μου απομένουν κανα δυό ακόμα μικρότερα, αν δεν κάνω λάθος. Αν πάλι κάνω, παρακαλώ να με ενημερώσετε να τρέξω να καλύψω το κενό. Διότι δεν θέλω να πουν οι "δε" πως τους αδίκησα έναντι των "μεν"...Α! όλα κι όλα...διακρίσεις δεν κάνω.
Βέβαια, η βάση μου παραμένει ο ιχνηλάτης, εδώ γίνεται όλη η οργάνωση της δουλειάς, τα άλλα είναι παραρτήματα ίσα ίσα για να μπορώ να ....υπογράφω επιταγές που να έχουν αντίκρυσμα, if you know what I mean....
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά;....Επειδή χθες βράδυ άνοιξα λογαριασμό ΚΑΙ στο wordpress... Ε, ναι...το παραδέχομαι...βαρέθηκα να πηγαίνω συνέχεια στη μαύρη τρύπα των σπαμ και να περιμένω κάποιος να με πάρει χαμπάρι και να με ανασύρει κι είπα ν'ακολουθήσω τη φιλική συμβουλή του ίδιου του wordpress όταν τους έγραψα το πρόβλημα..."ανοίξτε ένα λογαριασμό σ'εμάς" μου είπαν οι άνθρωποι κι αν και τσίνισα στην αρχή , έτσι για το "θεαθείναι"...στην πορεία αφού είδα κι απόειδα, έριξα τα μούτρα μου και πήγα.
Παράπονο δεν έχω , οι άνθρωποι με δέχτηκαν με μεγάλη καλωσύνη και χαρά. Με κέρασαν και κάτι φοντανάκια που τά'κοψα ελαφρώς μπαγιάτικα αλλά είπα να μη το σχολιάσω, μου βγάλανε και λικεράκι, όλα καλά......
Με ξεναγήσανε και στις εγκαταστάσεις του, "χριστό" δεν κατάλαβα αλλά δεν έχει καμμία σημασία....σάμπως θα έκανα εκεί εγγραφή;..όχι....τους χαμογέλασα λοιπόν ευγενικά, φιληθήκαμε σταυρωτά κι υπογράψαμε την....συνεργασία.
Με το που μπήκαν οι υπογραφές, έτρεξα να κάνω το πρώτο τεστ....Είχα τσεκάρει πως το Νατασσάκι είχε ελεύθερα τα σχόλια στο μπλογκ της, οπότε μου ήρθε κουτί. Πάω που λέτε γράφω δυο λόγια και πατάω στο κουμπάκι της δημοσίευσης σχολίου, κάνω πίσω και περιμένω..... και ω! του θαύματος!......νάτο!!! εμφανίστηκε.....δεν πήγε στον κουβά....ήταν εκεί το ολόφρεσκο σχολιάκι μου γερό και δυνατό....Τί χαρά ήταν αυτή..... έτοιμη ήμουν να με πάρουν τα ζουμιά απ'τη συγκίνηση.
Έγραψα κι άλλα 4-5 απανωτά να μου φύγει ο καημός και το ντέρτι για όλον αυτό τον καιρό που με παίδευαν και με είχαν στην απομόνωση και πήγα για ύπνο ευτυχισμένη.
Γιατί τί νομίζετε;....θέλει πολλά μια μπλόγκερ για να είναι ευχαριστημένη;......
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου