Στολίσαμε χθες...
Πραγματικά δεν είχα καμμιά, μα καμμιά διάθεση κι είχα σκεφτεί να το κάνω την επόμενη Κυριακή.
Όμως τα αστροπελέκια είχαν άλλη άποψη. Έτσι λίγο τα παρακαλετά τους, λίγο που σκέφτηκα πως η μέρα ήταν ιδανική για να κάνω όλον τον εξωτερικό στολισμό, μιας και η συγκεκριμένη δουλειά γίνεται πολύ δυσάρεστη όταν κάνει ψοφόκρυο, ενέδωσα.
Βρήκα την ευκαιρία που είχα και τον έναν απ'τους μεγάλους στο σπίτι και τον αγκάρεψα να με βοηθήσει. Κατ'αρχάς έβαλε την σκάλα κι ανέβηκε στο πατάρι απ'όπου κατέβασε την τεράστια κούτα με το δέντρο κι άπειρες συνοδευτικές σακκούλες με λογιών λογιών παιχνίδια και λαμπάκια.
Και ξεκινήσαμε απ'έξω....Μέχρι τα μισά της εξωτερικής δουλειάς όλα πήγαιναν σχετικά καλά, αν εξαιρέσεις κάτι μουρμουρητά για το ότι έχουμε θησαυρίσει τους έμπορους λαμπακίων στα οποία δεν απαντούσα. Από τα μισά και μετά άρχισε να δυσανασχετεί πιο φανερά ρωτώντας με τρόμο "έχεις κι άλλα;".......Εκεί τον έστειλα μέσα να βοηθήσει τ'αστροπελέκια που είχαν αναλάβει να βάλουν τα στολίδια στο δέντρο και τό'βλεπα να γέρνει μονόπατα.
Στο αστέρι είχαμε ένα ζήτημα για το ποιανού απ'τα δυο αστροπελέκια ήταν η σειρά να το βάλει στην κορυφή. Αυτό το πρόβλημα το'χω κάθε χρόνο γιατί με ρωτάνε κι εγώ ποτέ δεν θυμάμαι, οπότε κάνω πάντα το ίδιο. Λέω στην τύχη τον έναν απ'τους δυό αλλά με απόλυτα φυσικό ύφος σα να είχε γίνει μόλις χθες και να το θυμόμουν, οπότε ο άλλος πείθεται πως δεν αδικήθηκε αλλά απλά πρέπει να περιμένει του χρόνου να έρθει η σειρά του.
Σ'εκείνη τη φάση βέβαια έπεσε κι η πρόταση απ'τον μεγάλον "φέτος, να το βάλει η μαμά", αλλά δεν είδα τα μικρά να ενθουσιάζονται μ'αυτή την προοπτική κι έτσι τηρήσαμε τα ...πατροπαράδοτα.
Το σπίτι είχε γίνει ψιλομπάχαλο, τσάντες, λαμπάκια και στολίδια παντού ένα γύρω, χωρίς να έχουν βρεί ακόμα τη θέση τους κι ο Δίας ξαπλωμένος κυριολεκτικά μες την μέση.
Ψιλοφλερτάρισα με την ιδέα να πάθω μια κρίση υστερίας, αλλά είπα να μη χαλάσω την ατμόσφαιρα και τις μελλοντικές αναμνήσεις των αστροπελεκιών και το ανέβαλα επ'αόριστον.
Με το που βάλαμε και τα φωτάκια στο δέντρο κι ενώ υπολείπονταν ακόμα ο υπόλοιπος εσωτέρικος στολισμός, ο μεγάλος εξαφανίστηκε....
Μεταξύ μας.....και πολύ έκατσε. Τέλειωσα που λέτε με την βοήθεια των μικρών την υπόλοιπη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση, η οποία επεκτείνεται μέχρι τις σκάλες της εισόδου και στο τέλος μαζέψαμε ό,τι παρίσσεψε, το ρίξαμε στην κούτα του δέντρου, την ανέβασα πίσω στο πατάρι και βάλαμε ηλεκτρική σκούπα.
Μόλις μαζεύτηκε η ακαταστασία, αμέσως φάνηκε όλη η δουλειά...το σπίτι είχε μετατραπεί σε χριστουγεννιάτικο παραμύθι.
Φωτισμένο ως την πιο μικρή γωνιά του, λουσμένο στο φως από δεκάδες λαμπάκια που στόλιζαν εκτός απ'το δέντρο, το τζάκι, τους καθρέφτες, ακόμα και τους πίνακες ζωγραφικής, σου έφτιαχνε αμέσως την ψυχολογία και σου ανέβαζε την διάθεση.
Και βέβαια, όπως κάθε χρόνο, έκανα και την κλασσική τελευταία κίνηση μόλις έπεσε το σκοτάδι. Κατέβηκα κάτω και πήγα στο απέναντι πεζοδρόμιο να καμαρώσω το αποτέλεσμα.
Το πρώτο στολισμένο σπίτι στο στενό μας!
Και του χρόνου!!
Πραγματικά δεν είχα καμμιά, μα καμμιά διάθεση κι είχα σκεφτεί να το κάνω την επόμενη Κυριακή.
Όμως τα αστροπελέκια είχαν άλλη άποψη. Έτσι λίγο τα παρακαλετά τους, λίγο που σκέφτηκα πως η μέρα ήταν ιδανική για να κάνω όλον τον εξωτερικό στολισμό, μιας και η συγκεκριμένη δουλειά γίνεται πολύ δυσάρεστη όταν κάνει ψοφόκρυο, ενέδωσα.
Βρήκα την ευκαιρία που είχα και τον έναν απ'τους μεγάλους στο σπίτι και τον αγκάρεψα να με βοηθήσει. Κατ'αρχάς έβαλε την σκάλα κι ανέβηκε στο πατάρι απ'όπου κατέβασε την τεράστια κούτα με το δέντρο κι άπειρες συνοδευτικές σακκούλες με λογιών λογιών παιχνίδια και λαμπάκια.
Και ξεκινήσαμε απ'έξω....Μέχρι τα μισά της εξωτερικής δουλειάς όλα πήγαιναν σχετικά καλά, αν εξαιρέσεις κάτι μουρμουρητά για το ότι έχουμε θησαυρίσει τους έμπορους λαμπακίων στα οποία δεν απαντούσα. Από τα μισά και μετά άρχισε να δυσανασχετεί πιο φανερά ρωτώντας με τρόμο "έχεις κι άλλα;".......Εκεί τον έστειλα μέσα να βοηθήσει τ'αστροπελέκια που είχαν αναλάβει να βάλουν τα στολίδια στο δέντρο και τό'βλεπα να γέρνει μονόπατα.
Στο αστέρι είχαμε ένα ζήτημα για το ποιανού απ'τα δυο αστροπελέκια ήταν η σειρά να το βάλει στην κορυφή. Αυτό το πρόβλημα το'χω κάθε χρόνο γιατί με ρωτάνε κι εγώ ποτέ δεν θυμάμαι, οπότε κάνω πάντα το ίδιο. Λέω στην τύχη τον έναν απ'τους δυό αλλά με απόλυτα φυσικό ύφος σα να είχε γίνει μόλις χθες και να το θυμόμουν, οπότε ο άλλος πείθεται πως δεν αδικήθηκε αλλά απλά πρέπει να περιμένει του χρόνου να έρθει η σειρά του.
Σ'εκείνη τη φάση βέβαια έπεσε κι η πρόταση απ'τον μεγάλον "φέτος, να το βάλει η μαμά", αλλά δεν είδα τα μικρά να ενθουσιάζονται μ'αυτή την προοπτική κι έτσι τηρήσαμε τα ...πατροπαράδοτα.
Το σπίτι είχε γίνει ψιλομπάχαλο, τσάντες, λαμπάκια και στολίδια παντού ένα γύρω, χωρίς να έχουν βρεί ακόμα τη θέση τους κι ο Δίας ξαπλωμένος κυριολεκτικά μες την μέση.
Ψιλοφλερτάρισα με την ιδέα να πάθω μια κρίση υστερίας, αλλά είπα να μη χαλάσω την ατμόσφαιρα και τις μελλοντικές αναμνήσεις των αστροπελεκιών και το ανέβαλα επ'αόριστον.
Με το που βάλαμε και τα φωτάκια στο δέντρο κι ενώ υπολείπονταν ακόμα ο υπόλοιπος εσωτέρικος στολισμός, ο μεγάλος εξαφανίστηκε....
Μεταξύ μας.....και πολύ έκατσε. Τέλειωσα που λέτε με την βοήθεια των μικρών την υπόλοιπη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση, η οποία επεκτείνεται μέχρι τις σκάλες της εισόδου και στο τέλος μαζέψαμε ό,τι παρίσσεψε, το ρίξαμε στην κούτα του δέντρου, την ανέβασα πίσω στο πατάρι και βάλαμε ηλεκτρική σκούπα.
Μόλις μαζεύτηκε η ακαταστασία, αμέσως φάνηκε όλη η δουλειά...το σπίτι είχε μετατραπεί σε χριστουγεννιάτικο παραμύθι.
Φωτισμένο ως την πιο μικρή γωνιά του, λουσμένο στο φως από δεκάδες λαμπάκια που στόλιζαν εκτός απ'το δέντρο, το τζάκι, τους καθρέφτες, ακόμα και τους πίνακες ζωγραφικής, σου έφτιαχνε αμέσως την ψυχολογία και σου ανέβαζε την διάθεση.
Και βέβαια, όπως κάθε χρόνο, έκανα και την κλασσική τελευταία κίνηση μόλις έπεσε το σκοτάδι. Κατέβηκα κάτω και πήγα στο απέναντι πεζοδρόμιο να καμαρώσω το αποτέλεσμα.
Το πρώτο στολισμένο σπίτι στο στενό μας!
Και του χρόνου!!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου