Ξαφνικός πονόκοιλος..

Τις Κυριακές πάμε εκκλησία. Εκ περιτροπής, λόγω του μαγαζιού. Την μια Κυριακή εγώ με τα πιτσιρίκια , την επόμενη το στεφάνι μου με τα πιτσιρίκια.
Τ'αστροπελέκια παίζουν μπαλαντέρ, όποιος και να πάει είναι κι εκείνα μέσα.
Ο μεγάλος από τα πέντε του μπαίνει στο ιερό και βοηθά στη λειτουργία μαζί με τον γιό του παπά. Ο μικρός άρχισε κι εκείνος να συμμετέχει απ'την άνοιξη που μας πέρασε.
Κάνουν μεγάλη χαρά και τους αρέσει. Σήμερα ήταν η σειρά μου, πήγα να τους ξυπνήσω..είχαν κοιμηθεί αργά για τα δεδομένα τους χθες βράδυ, γύρω στις 10,30 κι ήταν κι οι δυο κουκουλωμένοι μέχρι τ'αφτιά.
-σηκωθείτε, πρέπει να ετοιμαστούμε.
Ο μικρός πετάχτηκε αμέσως κι έτρεξε στο μπάνιο. Ο μεγάλος παρέμεινε στο κρεββάτι κάνοντας μορφασμούς πόνου και διπλωμένος στα δυό.
-μαμά, πονάει η κοιλιά μου.
Δεν μου "κάθησε" καλά αυτός ο ξαφνικός πόνος.
- πού πονάς για δείξε μου
- να εδώ
- καλώς, σήκω ντύσου να σε πάω στο μαγαζί να μείνεις εκεί με τον μπαμπά.
Δαγκώνεται, δεν είναι αυτό που ήθελε....αλλού το πήγαινε η μικρή μαφία.Τον κοιτάω και περιμένω αντίδραση. Δεν μιλάει....τί να πει;
Του δίνω τα ρούχα του και του λέω να ντυθεί, αρχίζει να το κάνει με μισή καρδιά.
- πες μου την αλήθεια, πονάς πραγματικά;
Τσιμουδιά.
- αν μου πεις την αλήθεια θα σε αφήσω να μείνεις να δεις τηλεόραση αφού ξέρω ότι αυτό θες. Αλλά περιμένω από σένα να μου μιλήσεις ειλικρινά.
Βουρκώνει..
- εντάξει, δεν πονάω
- χαίρομαι που μου λες την αλήθεια. Ξέρεις ανησύχησα όταν μου είπες ότι πονάς. Καταλαβαίνω πως βαριέσαι κι εγώ το παθαίνω μερικές φορές. Μείνε να δεις τηλεόραση. μην έρθεις...αλλά θέλω από σένα να μου μιλάς ειλικρινά, εντάξει;
- εντάξει μαμά, συγνώμη.
Σφιχτή αγκαλιά, φιλί κι όρθιος!!!!