Ένας πελάτης μου είχε πει κάποτε πως ρεζιλεύω τον κλάδο των ψιλικατζήδων....
Κι αυτό, όχι τόσο γιατί δεν ξέρω τί γίνεται στην γειτονιά (ξέρετε ποιος χώρισε, ποιά παντρεύεται, τί ώρα γυρνάνε από τις εξόδους τους.....) όσο γιατί "είσαι προκλητικά αδιάφορη", μου είπε ο περί ων πελάτης σχεδόν με αποστροφή.... και είχε δίκιο.
Θυμάμαι μια φορά που μπήκε κάποια αλαφιασμένη ρωτώντας με γιατί είναι το περιπολικό στην γωνία και κόσμος μαζεμένος και πετάχτηκα ξαφνιασμένη από την θέση μου, ζητώντας πληροφορίες από κείνη...
Δεν μ'ενδιαφέρει βρε παιδιά, δεν ασχολούμαι, δεν δίνω σημασία, σκασίλα μου, πώς το λένε;....
Παρ'όλα αυτά δεν μπορώ να μη θαυμάσω όσες επιδίδονται σ'αυτό το "σπορ" με ιδιαίτερη δεξιοτεχνία και ταλέντο.Έχω πχ την ξαδέλφη μου που μένει ακριβώς πάνω από το μαγαζί. Όποτε βγει για να σκουπίσει τον δρόμο, την κάνω χάζι..
Ξεκινά το σκούπισμα ρίχνοντας ματιές τριγύρω, την πρώτη ή τον πρώτο γείτονα που θα δει να περνά, τον έχει αγκαζάρει στο μπίρι μπίρι τουλάχιστον για το επόμενο τέταρτο της ώρας...μέχρι να τελειώσει το σκούπισμα των 5-10 μέτρων του πεζοδρομίου, έχει ενημερωθεί πλήρως για όλα τα "τεκταινόμενα". Όχι ότι κι οι άλλοι δεν τα θέλουνε....Τελικά έχω παρατηρήσει πως οι περισσότεροι αρέσκονται στον "κοινωνικό σχολιασμό"....όλοι εκτός από μένα..το απολωλό πρόβατο της γειτονιάς, την ντροπή και το μίασμα.
Εκεί δε, που γίνεται το τρελλό τζέρτζελο είναι όταν μπαίνουν να ρωτήσουν για κάποιον που μένει εκεί γύρω και δυστυχώς γι'αυτούς (και για μένα..) δεν θυμούνται πού ακριβώς. Ξεκινούν λοιπόν αναφέροντάς μου όλα τα πιθανά κι απίθανα στοιχεία που κατά την γνώμη τους θα με βοηθήσουν να καταλάβω ποιόν ψάχνουν.
- Ψάχνω ένα ψαρομάλλη, με μια μικρή καράφλα...."γεμάτο", η γυναίκα του είναι μια χοντρή με ξανθά μαλλιά και περμανάντ, μένουν εδώ πολλά χρόνια, η καταγωγή του είναι από τα Φάρσαλα, έχει ένα γιο και μια κόρη, μεγάλα παιδιά, η κόρη του είναι αρραβωνιασμένη μ'ένα "μονιμά" του στρατού.... και δουλεύει στο ταχυδρομείο.....
Αυτό το τελευταίο, είναι ο άσσος στο μανίκι που το κρατά για το τέλος και το αμολάει με ιδιαίτερη χαρά και την πεποίθηση πως μου δίνει πια το στοιχείο κλειδί που θα ξεκλειδώσει την πόρτα του μυστηρίου.
Σου λέει ο άνθρωπος (που δεν γνωρίζει σε τί περίπτωση πάνω έχει πέσει) δεν μπορεί.... της δίνω ατράνταχτα στοιχεία, ειδικά με την δουλειά,.. της έχω κάνει πασιφανές ποιόν ψάχνω... Απ'την άλλη εγώ τον κοιτάω με το βλέμμα της αγελάδας και με απολογητικό χαμόγελο ψελλίζω κάτι μασημένα "ξέρετε, δεν τους γνωρίζω καλά εδώ γύρω,....μπορεί να τον ξέρω "οπτικά" αλλά να μη μου έρχεται τώρα στο μυαλό ποιόν ακριβώς εννοείται....."
Μετά απ'αυτό πώς να με έχουν σε υπόληψη στην γειτονιά;....Σκατά ψιλικατζού είμαι...η ντροπή και το όνειδος του κλάδου!.......
Κι αυτό, όχι τόσο γιατί δεν ξέρω τί γίνεται στην γειτονιά (ξέρετε ποιος χώρισε, ποιά παντρεύεται, τί ώρα γυρνάνε από τις εξόδους τους.....) όσο γιατί "είσαι προκλητικά αδιάφορη", μου είπε ο περί ων πελάτης σχεδόν με αποστροφή.... και είχε δίκιο.
Θυμάμαι μια φορά που μπήκε κάποια αλαφιασμένη ρωτώντας με γιατί είναι το περιπολικό στην γωνία και κόσμος μαζεμένος και πετάχτηκα ξαφνιασμένη από την θέση μου, ζητώντας πληροφορίες από κείνη...
Δεν μ'ενδιαφέρει βρε παιδιά, δεν ασχολούμαι, δεν δίνω σημασία, σκασίλα μου, πώς το λένε;....
Παρ'όλα αυτά δεν μπορώ να μη θαυμάσω όσες επιδίδονται σ'αυτό το "σπορ" με ιδιαίτερη δεξιοτεχνία και ταλέντο.Έχω πχ την ξαδέλφη μου που μένει ακριβώς πάνω από το μαγαζί. Όποτε βγει για να σκουπίσει τον δρόμο, την κάνω χάζι..
Ξεκινά το σκούπισμα ρίχνοντας ματιές τριγύρω, την πρώτη ή τον πρώτο γείτονα που θα δει να περνά, τον έχει αγκαζάρει στο μπίρι μπίρι τουλάχιστον για το επόμενο τέταρτο της ώρας...μέχρι να τελειώσει το σκούπισμα των 5-10 μέτρων του πεζοδρομίου, έχει ενημερωθεί πλήρως για όλα τα "τεκταινόμενα". Όχι ότι κι οι άλλοι δεν τα θέλουνε....Τελικά έχω παρατηρήσει πως οι περισσότεροι αρέσκονται στον "κοινωνικό σχολιασμό"....όλοι εκτός από μένα..το απολωλό πρόβατο της γειτονιάς, την ντροπή και το μίασμα.
Εκεί δε, που γίνεται το τρελλό τζέρτζελο είναι όταν μπαίνουν να ρωτήσουν για κάποιον που μένει εκεί γύρω και δυστυχώς γι'αυτούς (και για μένα..) δεν θυμούνται πού ακριβώς. Ξεκινούν λοιπόν αναφέροντάς μου όλα τα πιθανά κι απίθανα στοιχεία που κατά την γνώμη τους θα με βοηθήσουν να καταλάβω ποιόν ψάχνουν.
- Ψάχνω ένα ψαρομάλλη, με μια μικρή καράφλα...."γεμάτο", η γυναίκα του είναι μια χοντρή με ξανθά μαλλιά και περμανάντ, μένουν εδώ πολλά χρόνια, η καταγωγή του είναι από τα Φάρσαλα, έχει ένα γιο και μια κόρη, μεγάλα παιδιά, η κόρη του είναι αρραβωνιασμένη μ'ένα "μονιμά" του στρατού.... και δουλεύει στο ταχυδρομείο.....
Αυτό το τελευταίο, είναι ο άσσος στο μανίκι που το κρατά για το τέλος και το αμολάει με ιδιαίτερη χαρά και την πεποίθηση πως μου δίνει πια το στοιχείο κλειδί που θα ξεκλειδώσει την πόρτα του μυστηρίου.
Σου λέει ο άνθρωπος (που δεν γνωρίζει σε τί περίπτωση πάνω έχει πέσει) δεν μπορεί.... της δίνω ατράνταχτα στοιχεία, ειδικά με την δουλειά,.. της έχω κάνει πασιφανές ποιόν ψάχνω... Απ'την άλλη εγώ τον κοιτάω με το βλέμμα της αγελάδας και με απολογητικό χαμόγελο ψελλίζω κάτι μασημένα "ξέρετε, δεν τους γνωρίζω καλά εδώ γύρω,....μπορεί να τον ξέρω "οπτικά" αλλά να μη μου έρχεται τώρα στο μυαλό ποιόν ακριβώς εννοείται....."
Μετά απ'αυτό πώς να με έχουν σε υπόληψη στην γειτονιά;....Σκατά ψιλικατζού είμαι...η ντροπή και το όνειδος του κλάδου!.......
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου