Από την πρώτη του Οκτώβρη και για τέσσερεις μήνες, κάθε Πέμπτη γίνεται στον δρόμο έξω από το μαγαζί λαϊκή. Εδώ και δέκα χρόνια λοιπόν είχα "γείτονα" τις Πέμπτες τον Σπύρο.
Ο Σπύρος είχε τον πάγκο του έξω ακριβώς από το μαγαζί μου, άνθρωπος καλοσυνάτος, χαρούμενος και καλαμπουρτζής, χαλούσε τον κόσμο όταν άρχιζε να φωνάζει.."εδώ τα καλά τα μήλα, μήλα που κάνουν χράτσα χρούτσα κι όχι χλάπα χλούπα, νανανανά εδώ τα καλάαα", ......με ζάλιζε αλλά τον συμπαθούσα κιόλας.
Έστηνε την πραμάτεια του, την τακτοποιούσε με τάξη και μετά άρχιζε το συγύρισμα, τα σκούπιζε ένα ένα με κάποιο πανί, τα στοίχιζε, τα στόλιζε...σχεδόν τους μιλούσε.
Με τους πελάτες πάλι ήταν έξω καρδιά, τους πείραζε, τους έλεγε αστεία κι όταν πετούσε καμμιά φαρμακερή ατάκα γυρνούσε και κατά το μέρος μου για να μου κλείσει συνομωτικά το μάτι.
Όλα αυτά μέχρι πέρσυ που ο Σπύρος αποφάσισε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, ήθελε να ανοίξει ένα "φαγάδικο". Λάτρης του καλού φαγητού ο ίδιος ήθελε να προσφέρει και στον κόσμο την γνώση και το μεράκι του για τους καλούς μεζέδες.
Για καιρό μου έδειχνε τα προσπέκτους από τα τραπεζοκαθίσματα που ήθελε να βάλει, μου διηγιόταν τον αγώνα της γυναίκας του που είχε μπλέξει στα γρανάζια της γραφειοκρατίας για να βγάλει την άδεια του μαγαζιού, το ατέλειωτο κυνηγητό με τους μαστόρους που δεν ήταν συνεπείς....Ώσπου κάποια στιγμή η πολυπόθητη άδεια βγήκε, οι μαστόροι τέλειωσαν τις δουλειές τους, τα τραπεζοκαθίσματα μπήκαν στην θέση τους κι ο Σπύρος μας αποχαιρέτησε συγκινημένος.
Έτσι απέξω απ'το μαγαζί τις Πέμπτες ήρθε νέος γείτονας.....στριφνός κι αγέλαστος τούτη τη φορά. Το πρωί όταν έρχομαι να ανοίξω κάνει πως δε με βλέπει μπας και πει την καλημέρα και του λείψει. Με τους πελάτες πάλι ...μια από τα ίδια....τα απολύτως απαραίτητα που λένε, αλλά το εκνευριστικό είναι πως ο τύπος έχει ...επεκτατικές τάσεις.
Την προηγούμενη Πέμπτη έρχομαι το πρωί ν'ανοίξω και βλέπω τον πάγκο του να μου κλείνει σχεδόν την είσοδο, γύρισε το μάτι μου .....με ευγένεια αλλά και με τρόπο που δεν χωρά αντίρρηση του ζήτησα να τραβηχτεί έτσι ώστε να μου ελευθερώσει την είσοδο, συμμορφώθηκε ρίχνοντάς μου συνάμα άγριες ματιές.
Πέρασαν κανα δυο ώρες και τον βλέπω να μπαίνει στο μαγαζί έχοντας ένα χαμόγελο μέχρι τ'αυτιά. Σκιάχτηκα η γυναίκα....έτοιμη ήμουν να κάνω το σήμα του σταυρού με τα δάχτυλά μου να ξορκίσω το κακό... τί έπαθες τούτος ξαφνικά και πέρασε έτσι αβίαστα από την ξινίλα στο χαμόγελο της colgate;...
Για όλα όμως υπάρχει μια εξήγηση, ο τύπος ήθελε να φορτίσει το κινητό που είχε αδειάσει η μπαταρία του , εξ'ου και τα χαμόγελα....
Είπα προς στιγμήν να του πω να πάει να κόψει τον λαιμό του, αλλά προτίμησα να μη ρίξω το επίπεδό μου....
Βρε πώς αλλάζει ο άνθρωπος όταν έχει ανάγκη από κάτι!!
Μιράκολο....μιράκολο!!
Ο Σπύρος είχε τον πάγκο του έξω ακριβώς από το μαγαζί μου, άνθρωπος καλοσυνάτος, χαρούμενος και καλαμπουρτζής, χαλούσε τον κόσμο όταν άρχιζε να φωνάζει.."εδώ τα καλά τα μήλα, μήλα που κάνουν χράτσα χρούτσα κι όχι χλάπα χλούπα, νανανανά εδώ τα καλάαα", ......με ζάλιζε αλλά τον συμπαθούσα κιόλας.
Έστηνε την πραμάτεια του, την τακτοποιούσε με τάξη και μετά άρχιζε το συγύρισμα, τα σκούπιζε ένα ένα με κάποιο πανί, τα στοίχιζε, τα στόλιζε...σχεδόν τους μιλούσε.
Με τους πελάτες πάλι ήταν έξω καρδιά, τους πείραζε, τους έλεγε αστεία κι όταν πετούσε καμμιά φαρμακερή ατάκα γυρνούσε και κατά το μέρος μου για να μου κλείσει συνομωτικά το μάτι.
Όλα αυτά μέχρι πέρσυ που ο Σπύρος αποφάσισε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, ήθελε να ανοίξει ένα "φαγάδικο". Λάτρης του καλού φαγητού ο ίδιος ήθελε να προσφέρει και στον κόσμο την γνώση και το μεράκι του για τους καλούς μεζέδες.
Για καιρό μου έδειχνε τα προσπέκτους από τα τραπεζοκαθίσματα που ήθελε να βάλει, μου διηγιόταν τον αγώνα της γυναίκας του που είχε μπλέξει στα γρανάζια της γραφειοκρατίας για να βγάλει την άδεια του μαγαζιού, το ατέλειωτο κυνηγητό με τους μαστόρους που δεν ήταν συνεπείς....Ώσπου κάποια στιγμή η πολυπόθητη άδεια βγήκε, οι μαστόροι τέλειωσαν τις δουλειές τους, τα τραπεζοκαθίσματα μπήκαν στην θέση τους κι ο Σπύρος μας αποχαιρέτησε συγκινημένος.
Έτσι απέξω απ'το μαγαζί τις Πέμπτες ήρθε νέος γείτονας.....στριφνός κι αγέλαστος τούτη τη φορά. Το πρωί όταν έρχομαι να ανοίξω κάνει πως δε με βλέπει μπας και πει την καλημέρα και του λείψει. Με τους πελάτες πάλι ...μια από τα ίδια....τα απολύτως απαραίτητα που λένε, αλλά το εκνευριστικό είναι πως ο τύπος έχει ...επεκτατικές τάσεις.
Την προηγούμενη Πέμπτη έρχομαι το πρωί ν'ανοίξω και βλέπω τον πάγκο του να μου κλείνει σχεδόν την είσοδο, γύρισε το μάτι μου .....με ευγένεια αλλά και με τρόπο που δεν χωρά αντίρρηση του ζήτησα να τραβηχτεί έτσι ώστε να μου ελευθερώσει την είσοδο, συμμορφώθηκε ρίχνοντάς μου συνάμα άγριες ματιές.
Πέρασαν κανα δυο ώρες και τον βλέπω να μπαίνει στο μαγαζί έχοντας ένα χαμόγελο μέχρι τ'αυτιά. Σκιάχτηκα η γυναίκα....έτοιμη ήμουν να κάνω το σήμα του σταυρού με τα δάχτυλά μου να ξορκίσω το κακό... τί έπαθες τούτος ξαφνικά και πέρασε έτσι αβίαστα από την ξινίλα στο χαμόγελο της colgate;...
Για όλα όμως υπάρχει μια εξήγηση, ο τύπος ήθελε να φορτίσει το κινητό που είχε αδειάσει η μπαταρία του , εξ'ου και τα χαμόγελα....
Είπα προς στιγμήν να του πω να πάει να κόψει τον λαιμό του, αλλά προτίμησα να μη ρίξω το επίπεδό μου....
Βρε πώς αλλάζει ο άνθρωπος όταν έχει ανάγκη από κάτι!!
Μιράκολο....μιράκολο!!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου