Ο ξινός "χτύπησε" πάλι χθες..
Μπήκε το πρωί με φούρια στο μαγαζί κρατώντας ένα δεκάευρο και μου είπε με επιτακτικό τόνο..."κάντο μου δυό τάλιρα". Σήκωσα το κεφάλι αργά, τον κοίταξα ίσια στα μάτια και του είπα ξερά..... "καλημέρα". Με κοίταξε ξαφνιασμένος και μουρμούρισε κάτι ακαταλαβίστικα, θέλοντας να απολογηθεί για την βιασύνη του που οφειλόταν στο ότι τον περίμενε ο πελάτης για τα ρέστα.
Δεν του έδωσα σημασία, του έδωσα τα δυο χαρτονομίσματα και σκέφτηκα πως αν μη τί άλλο, ο άνθρωπος είναι πολύ γύφτος. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να σε εξυπηρετήσει κι αν θέλεις κάτι τέτοιο, τότε θα πρέπει να το ζητήσεις με ευγένεια ρωτώντας πρώτα αν ο άλλος μπορεί να το κάνει. Δεν απαιτείς, ζητάς.......ρωτάς..
Ψιλά γράμματα θα μου πείτε, σωστά....Μπορεί επειδή έχω βάλει τον εαυτό μου στην ψυχολογία του "φεύγω απ'αυτόν τον χώρο", να έχω γίνει λιγότερο ανεκτική στις χοντράδες και την αγένεια των άλλων. Έτσι κι αλλιώς η αγένεια ανέκαθεν ήταν κόκκινο πανί για μένα. Φαίνεται πάντως πως θα τον κοίταξα πολύ "κρύα" γιατί την υπόλοιπη μέρα δεν ξαναπλησίασε, μάλιστα όσες φορές έτυχε να κοιτάξω προς το μέρος του τον είδα να με κοιτά με μισό μάτι. Είχα μια σκασίλα!
Του έκανα όμως κι εγώ άλλο σπάσιμο, γυρίζοντας με τις μεσημεριανές εφημερίδες (το αυτοκίνητο του πρακτορείου δεν περνά με την λαική και πηγαίνω στον κάτω δρόμο να τις πάρω), κοντοστάθηκα επίτηδες στον πρόσθετο πάγκο που είχε βάλει και μου έκλεινε πάλι την είσοδο και του είπα με τρόπο που δεν σηκώνει αντίρρηση.
- Αυτό δεν θα το ξαναβάλεις, τελευταία φορά που το βλέπω.
Έτσι όπως το διαβάζετε....ορθά...κοφτά και χωρίς "παρακαλώ", στην γλώσσα που καταλαβαίνει....και με το ανάλογο ύφος βεβαίως βεβαίως...εκείνο που φέρνει λίγο σε δικτάτορα.
Ψέλισσε κάτι δικαιολογίες για τον διπλανό που δεν είχε έρθει το πρωί και νόμιζε πως θα ήταν ο χώρος ελεύθερος (κι είπε να επεκταθεί μη τυχόν και χάσει την ευκαιρία) και κάτι άλλα που δεν στάθηκα ν'ακούσω καθώς προχώρησα και μπήκα στο μαγαζί μου.
Το μεσημέρι που μάζεψαν τους πάγκους τους κι έφυγαν, ανακάλυψα πως είχε ξεχάσει πάνω στο ψυγείο των παγωτών το μπουφάν του.
Ένα μπεζ μπουφάν που έζεχνε από βρώμα. Φλερτάρισα λίγο με την σκέψη να το πάω ντουγρού στον κάδο των σκουπιδιών, αλλά στο τέλος το μετάνιωσα. Είμαι και λυπησιάρα τρομάρα μου.
Το πήρα και το έβαλα στο μπάνιο, αλλά βρώμισε όλος ο χώρος από την βαρειά μυρωδιά της απλυσιάς που είναι ανακατεμένη με ιδρώτα.
Έτσι το πήγα στην αυλή διπλανού σπιτιού που δεν κατοικείται και το κρέμασα σ'ενα σημείο που είναι προφυλαγμένο από την βροχή.
Αν δεν του το πάρουν μέχρι την επόμενη Πέμπτη τότε το μπουφάν θα είναι πάλι δικό του, αλλά και να μην είναι, δεν θα το βάλω και καυμό.....
Μπήκε το πρωί με φούρια στο μαγαζί κρατώντας ένα δεκάευρο και μου είπε με επιτακτικό τόνο..."κάντο μου δυό τάλιρα". Σήκωσα το κεφάλι αργά, τον κοίταξα ίσια στα μάτια και του είπα ξερά..... "καλημέρα". Με κοίταξε ξαφνιασμένος και μουρμούρισε κάτι ακαταλαβίστικα, θέλοντας να απολογηθεί για την βιασύνη του που οφειλόταν στο ότι τον περίμενε ο πελάτης για τα ρέστα.
Δεν του έδωσα σημασία, του έδωσα τα δυο χαρτονομίσματα και σκέφτηκα πως αν μη τί άλλο, ο άνθρωπος είναι πολύ γύφτος. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να σε εξυπηρετήσει κι αν θέλεις κάτι τέτοιο, τότε θα πρέπει να το ζητήσεις με ευγένεια ρωτώντας πρώτα αν ο άλλος μπορεί να το κάνει. Δεν απαιτείς, ζητάς.......ρωτάς..
Ψιλά γράμματα θα μου πείτε, σωστά....Μπορεί επειδή έχω βάλει τον εαυτό μου στην ψυχολογία του "φεύγω απ'αυτόν τον χώρο", να έχω γίνει λιγότερο ανεκτική στις χοντράδες και την αγένεια των άλλων. Έτσι κι αλλιώς η αγένεια ανέκαθεν ήταν κόκκινο πανί για μένα. Φαίνεται πάντως πως θα τον κοίταξα πολύ "κρύα" γιατί την υπόλοιπη μέρα δεν ξαναπλησίασε, μάλιστα όσες φορές έτυχε να κοιτάξω προς το μέρος του τον είδα να με κοιτά με μισό μάτι. Είχα μια σκασίλα!
Του έκανα όμως κι εγώ άλλο σπάσιμο, γυρίζοντας με τις μεσημεριανές εφημερίδες (το αυτοκίνητο του πρακτορείου δεν περνά με την λαική και πηγαίνω στον κάτω δρόμο να τις πάρω), κοντοστάθηκα επίτηδες στον πρόσθετο πάγκο που είχε βάλει και μου έκλεινε πάλι την είσοδο και του είπα με τρόπο που δεν σηκώνει αντίρρηση.
- Αυτό δεν θα το ξαναβάλεις, τελευταία φορά που το βλέπω.
Έτσι όπως το διαβάζετε....ορθά...κοφτά και χωρίς "παρακαλώ", στην γλώσσα που καταλαβαίνει....και με το ανάλογο ύφος βεβαίως βεβαίως...εκείνο που φέρνει λίγο σε δικτάτορα.
Ψέλισσε κάτι δικαιολογίες για τον διπλανό που δεν είχε έρθει το πρωί και νόμιζε πως θα ήταν ο χώρος ελεύθερος (κι είπε να επεκταθεί μη τυχόν και χάσει την ευκαιρία) και κάτι άλλα που δεν στάθηκα ν'ακούσω καθώς προχώρησα και μπήκα στο μαγαζί μου.
Το μεσημέρι που μάζεψαν τους πάγκους τους κι έφυγαν, ανακάλυψα πως είχε ξεχάσει πάνω στο ψυγείο των παγωτών το μπουφάν του.
Ένα μπεζ μπουφάν που έζεχνε από βρώμα. Φλερτάρισα λίγο με την σκέψη να το πάω ντουγρού στον κάδο των σκουπιδιών, αλλά στο τέλος το μετάνιωσα. Είμαι και λυπησιάρα τρομάρα μου.
Το πήρα και το έβαλα στο μπάνιο, αλλά βρώμισε όλος ο χώρος από την βαρειά μυρωδιά της απλυσιάς που είναι ανακατεμένη με ιδρώτα.
Έτσι το πήγα στην αυλή διπλανού σπιτιού που δεν κατοικείται και το κρέμασα σ'ενα σημείο που είναι προφυλαγμένο από την βροχή.
Αν δεν του το πάρουν μέχρι την επόμενη Πέμπτη τότε το μπουφάν θα είναι πάλι δικό του, αλλά και να μην είναι, δεν θα το βάλω και καυμό.....
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου