Η σημερινή εγγραφή δεν είναι δικιά μου, ανήκει στην Έλενα Ακρίτα και την διάβασα στα ΝΕΑ ,επειδή όμως γράφει όλα όσα οι περισσότεροι από μας σκέφτονται χωρίς να τολμούν να εκφράσουν, την παραθέτω αυτούσια....
Την αλήθεια μου θα την πω και το κρίμα στο λαιμό μου.Παντελώς είχα ξεχάσει την επέτειο της 17 Νοέμβρη. Μου την θύμισε ο γιος μου-κι όχι επειδή τον είδα να δονείται από εθνικό παλμό.
-Παρασκευή θα πάω σινεμά, δεν έχουμε σχολείο!
-Γιατί;
-Είναι η επέτειος του Πολυτεχνείου!
Κοίτα να δεις! Η επέτειος του Πολυτεχνείου! Σαν τα χιόνια! Πού χαθήκαμε βρε ψυχή; Κι έλεγα "πού την είχα, πού την είχα". Εδώ καλέ! Μπρος στα μάτια μου!
Και να πεις οτι την είχα γραμμένη; Κορόνα στο κεφάλι μου.Αλλά κάτι τα χρόνια που φεύγουν, κάτι οι ευθύνες που έρχονται, κάτι η ζέστη, κάτι τα λόγια του παπά, Αντωνάκη μου....Πολύ θέλει ο άνθρωπος; Εδώ την ξέχασαν αυτοί που πρωτοστάτησαν τότε. Αυτοί που φωνάζανε βραχνιασμένα συνθήματα με την ντουντούκα.
-Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!
Εδώ Πολυτεχνείο, εκεί Πολυτεχνείο, πού είναι το Πολυτεχνείο; Εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού είναι ο παπάς;. Πάρε ότι θέλεις παπατζή, απο μια επέτειο που δεν ζει! Τί γίνανε τα παιδιά με τα κασκόλ, τα αμπέχονα και τον Τσε στην αφίσα της φοιτητικής γκαρσονιέρας;
Ε, λοιπόν, μην το πάθεις το σοκ, τον κλονισμό, τον ντουβρουτζά-αλλά σού'χω νέα, αγάπη μου: Μεγάλωσαν. Τα παιδιά τώρα είναι μεσήλικες. Κάνουν crash diets για να πέσει η μπάκα κι εμφυτεύσεις για να ξαναβγεί το μαλλί. (Ιδεολογικές εμφυτεύσεις δεν γίνονται. Είπαμε, η επιστήμη κάνει άλματα, αλλά όλα έχουν κι ένα όριο).
Μεγαλώσανε, που λες, τα "παιδιά". Και τώρα κάνουν παρέα με τα "άλλα παιδιά": της αντίπερα όχθης. Μ'αυτά που σκοτώνονταν στα αμφιθέατρα. Μ'αυτά που πλακώνονταν στη Στουρνάρη και στο Μουσείο. Μ'αυτά που ήταν ο ταξικός εχθρός. Τώρα τα "παιδιά" με τα "παιδιά" τακιμιάσανε. Κολλητάρια. Ίδια ζωή, ίδια αντίληψη, ίδια νοοτροπία. Στο ίδιο ιδιωτικό πάνε τα παιδιά τους. Στις ίδιες μεζονέτες μένουνε. Ίδια 4χ4 έχουνε. Με τους ίδιους (ιδεολογικούς) αερόσακους.
Ίδια ντύνονται, ίδιες γυναίκες παντρεύτηκαν, ίδιες παντόφλες φοράνε: κυριολεκτικά και μεταφορικά. Άσχετο που κάθε τετραετία ο ένας ψηφίζει δεξιόστροφα κι ο άλλος αριστερόστροφα. Άσχετο που όταν βγαίνουν παρεούλα τα βράδια πλακώνονται αν πρέπει να πιάσει ή να αφήσει στασίδι η Ν.Δ. Άσχετο αν ο ένας βρίζει τους Αλβανούς απ'έξω του κι ο άλλος από μέσα του.
Ναι, υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Κάποιοι που μέινανε, εμμείνανε, επιμείνανε. Με κίνδυνο να θεωρηθούν νοσταλγοί του παρελθόντος. Με κίνδυνο να αντιμετωπιστούν ως γραφικοί, ντεμοντέ, γελοίοι, παρωχημένοι.....Κάποιοι...Οι εξαιρέσεις. Που ισχύουν μόνο για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Οδοστρωτήρας η ζωή, τα πήρε όλα και τα σήκωσε. Πανό, συνθήματα, όνειρα, μνήμες, τραγούδια, κραυγές και ψίθυρους. Σύντροφοι που γίνανε executives. Αναμενόμενο; Πάντα! Κάθε εξέγερση που γίνεται "επέτειος" μένει στην Ιστορία και χάνει την ουσία. Και η ουσία δεν είναι "μια-δεν υπάρχει αθανασία". Η ουσία είναι αυτή που "κουβαλούμε εντός μας". Η ουσία είναι η ψυχούλα που μεταγγίζουμε στα παιδιά μας. Η ουσία. Όχι η επέτειος.
Βολεύτηκαν. Βολευτήκαμε. Μπορεί η δική μου γενιά να....έπεται ελαφρώς, αλλά μη βγάζουμε την ουρά μας απ'έξω.
Βολευτήκαμε μια χαρά και με ταχύτητα φωτός. Από το "Εδώ Πολυτεχνείο" περάσαμε στο "Εδώ Πολυτεχνίτης". Εμείς....Οι (ιδεολογικά) πολυτεχνίτες κι ερημοσπίτες.
Δεν βαριέσαι, σύντροφε...Δεν πειράζει...Και στην τελική, τί έγινε; Θα σου κλείσω το στόμα με χίλια φιλιά και ας παν' στην ευχή τα παλιά!
(ΝΕΑ 17Νοεμβρίου 2007)
Την αλήθεια μου θα την πω και το κρίμα στο λαιμό μου.Παντελώς είχα ξεχάσει την επέτειο της 17 Νοέμβρη. Μου την θύμισε ο γιος μου-κι όχι επειδή τον είδα να δονείται από εθνικό παλμό.
-Παρασκευή θα πάω σινεμά, δεν έχουμε σχολείο!
-Γιατί;
-Είναι η επέτειος του Πολυτεχνείου!
Κοίτα να δεις! Η επέτειος του Πολυτεχνείου! Σαν τα χιόνια! Πού χαθήκαμε βρε ψυχή; Κι έλεγα "πού την είχα, πού την είχα". Εδώ καλέ! Μπρος στα μάτια μου!
Και να πεις οτι την είχα γραμμένη; Κορόνα στο κεφάλι μου.Αλλά κάτι τα χρόνια που φεύγουν, κάτι οι ευθύνες που έρχονται, κάτι η ζέστη, κάτι τα λόγια του παπά, Αντωνάκη μου....Πολύ θέλει ο άνθρωπος; Εδώ την ξέχασαν αυτοί που πρωτοστάτησαν τότε. Αυτοί που φωνάζανε βραχνιασμένα συνθήματα με την ντουντούκα.
-Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!
Εδώ Πολυτεχνείο, εκεί Πολυτεχνείο, πού είναι το Πολυτεχνείο; Εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού είναι ο παπάς;. Πάρε ότι θέλεις παπατζή, απο μια επέτειο που δεν ζει! Τί γίνανε τα παιδιά με τα κασκόλ, τα αμπέχονα και τον Τσε στην αφίσα της φοιτητικής γκαρσονιέρας;
Ε, λοιπόν, μην το πάθεις το σοκ, τον κλονισμό, τον ντουβρουτζά-αλλά σού'χω νέα, αγάπη μου: Μεγάλωσαν. Τα παιδιά τώρα είναι μεσήλικες. Κάνουν crash diets για να πέσει η μπάκα κι εμφυτεύσεις για να ξαναβγεί το μαλλί. (Ιδεολογικές εμφυτεύσεις δεν γίνονται. Είπαμε, η επιστήμη κάνει άλματα, αλλά όλα έχουν κι ένα όριο).
Μεγαλώσανε, που λες, τα "παιδιά". Και τώρα κάνουν παρέα με τα "άλλα παιδιά": της αντίπερα όχθης. Μ'αυτά που σκοτώνονταν στα αμφιθέατρα. Μ'αυτά που πλακώνονταν στη Στουρνάρη και στο Μουσείο. Μ'αυτά που ήταν ο ταξικός εχθρός. Τώρα τα "παιδιά" με τα "παιδιά" τακιμιάσανε. Κολλητάρια. Ίδια ζωή, ίδια αντίληψη, ίδια νοοτροπία. Στο ίδιο ιδιωτικό πάνε τα παιδιά τους. Στις ίδιες μεζονέτες μένουνε. Ίδια 4χ4 έχουνε. Με τους ίδιους (ιδεολογικούς) αερόσακους.
Ίδια ντύνονται, ίδιες γυναίκες παντρεύτηκαν, ίδιες παντόφλες φοράνε: κυριολεκτικά και μεταφορικά. Άσχετο που κάθε τετραετία ο ένας ψηφίζει δεξιόστροφα κι ο άλλος αριστερόστροφα. Άσχετο που όταν βγαίνουν παρεούλα τα βράδια πλακώνονται αν πρέπει να πιάσει ή να αφήσει στασίδι η Ν.Δ. Άσχετο αν ο ένας βρίζει τους Αλβανούς απ'έξω του κι ο άλλος από μέσα του.
Ναι, υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Κάποιοι που μέινανε, εμμείνανε, επιμείνανε. Με κίνδυνο να θεωρηθούν νοσταλγοί του παρελθόντος. Με κίνδυνο να αντιμετωπιστούν ως γραφικοί, ντεμοντέ, γελοίοι, παρωχημένοι.....Κάποιοι...Οι εξαιρέσεις. Που ισχύουν μόνο για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Οδοστρωτήρας η ζωή, τα πήρε όλα και τα σήκωσε. Πανό, συνθήματα, όνειρα, μνήμες, τραγούδια, κραυγές και ψίθυρους. Σύντροφοι που γίνανε executives. Αναμενόμενο; Πάντα! Κάθε εξέγερση που γίνεται "επέτειος" μένει στην Ιστορία και χάνει την ουσία. Και η ουσία δεν είναι "μια-δεν υπάρχει αθανασία". Η ουσία είναι αυτή που "κουβαλούμε εντός μας". Η ουσία είναι η ψυχούλα που μεταγγίζουμε στα παιδιά μας. Η ουσία. Όχι η επέτειος.
Βολεύτηκαν. Βολευτήκαμε. Μπορεί η δική μου γενιά να....έπεται ελαφρώς, αλλά μη βγάζουμε την ουρά μας απ'έξω.
Βολευτήκαμε μια χαρά και με ταχύτητα φωτός. Από το "Εδώ Πολυτεχνείο" περάσαμε στο "Εδώ Πολυτεχνίτης". Εμείς....Οι (ιδεολογικά) πολυτεχνίτες κι ερημοσπίτες.
Δεν βαριέσαι, σύντροφε...Δεν πειράζει...Και στην τελική, τί έγινε; Θα σου κλείσω το στόμα με χίλια φιλιά και ας παν' στην ευχή τα παλιά!
(ΝΕΑ 17Νοεμβρίου 2007)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου