Τσομπανάκος ήμουνα και φλογέρα έπαιζα...

Από προχθές τα ακούσματά μου έχουν "εμπλουτιστεί" με...βουκολικούς ήχους.....ήχους του βουνού και του κάμπου! Η δασκάλα της μουσικής ζήτησε να αγοράσουμε στα παιδιά από μια φλογέρα που θα τους χρειαστεί λέει στο μάθημα. Κι εμείς βέβαια τρέξαμε να ανταποκριθούμε (που μαύρη να'ταν η ώρα) μη τυχόν και το "κλεινόν άστυ" στερηθεί κάποιο αυριανό ταλέντο εκκολαπτόμενου τσομπανάκου.
Τί στο καλό θα την κάνουν τώρα τα οκτάχρονα τη φλογέρα και σε τί θα τα βοηθήσει στο μάθημα της μουσικής, είναι απορίες δικές μου που δεν τολμώ να εκφράσω παραέξω. Διότι τώρα τελευταία, ο μικρός έχει αρχίσει να αντροτσουτσουρεύει και παίρνει κι ένα υφάκι απαξιωτικό του στυλ "τί να ξέρεις τώρα εσύ!..." και μ'έχει ψαρώσει τη γυναίκα. Οπότε κάνω κι εγώ...υπακοή. Φλογέρα θέλει η δασκάλα σου;....φλογέρα θα πάρουμε, σιγά μη φέρω αντίρρηση στον τρελλό.
Εν τω μεταξύ τέτοιο ενθουσιασμό, ούτε τον καιρό που πρωτοέμαθε να παίζει παιχνίδια στο playstation!
Όση ώρα δεν κάνει τα μαθήματά του είναι με τη φλογέρα στο στόμα... Κι επειδή προς το παρόν οι γνώσεις του περιορίζονται στο να φυσάει (κι εκεί τις βλέπω να παραμένουν όλο το διδακτικό έτος) το αποτέλεσμα είναι να παράγει κάτι παράταιρους και παράφωνους ήχους που με πάνε ένα τσακ απ'το εγκεφαλικό.
Όση ώρα δε εκείνος "εξασκείται", εγώ καταπίνω τις βαλεριάνες σαν καραμέλες κι ο Δίας πιάνει μια γωνιά (την πιο απομακρυσμένη συνήθως) κοιτώντας με παράλληλα μ'εκείνο το ύφος το.... "αφού τό'βλεπες από μικρό, γιατί δεν τό'πνιγες να γλυτώναμε;"....
Και τί να του πω του ζωντανού;..σάμπως έχει άδικο;..άλλο αν εγώ είμαι μάνα και σαν μάνα οφείλω να σταθώ στο παιδί μου και να το υποστηρίξω.
Και δεν μιλάω...μόνο χαμογελάω και καταπίνω βαλεριάνες...και κοιτάω με την άκρη του ματιού μου την ώρα.....και λέω "άντε το φάγαμε κι αυτό το μισάωρο, στο επόμενο πάνε για ύπνο κι ησυχάζω"...