Aγαπητέ άγιε Βασίλη,
Φέτος ..πρώτη φορά στη ζωή μου αποφάσισα να σου γράψω και να σου ζητήσω πράγματα για μένα. Μέχρι τώρα, δεν έχεις παράπονο.....ποτέ μα ποτέ δε σε ενόχλησα....ούτε ως παιδί. Γιατί υπήρξα κι εγώ παιδί ξέρεις.
Ένα παιδί που πάντα ρωτούσε "έχεις μαμά να μου πάρεις ..αυτό;" και δεν στρίγκλιζε κακομαθημένα όταν του έλεγαν όχι. Απλά την επόμενη φορά δεν ζητούσε καν.....
Φέτος όμως αποφάσισα πως αρκετά σ'έχω καλομάθει κι επειδή δεν είδα να φέρεις ποτέ ένα πράσινο φύλλο, έτσι "για τα μάτια" που λένε, είπα να σου γράψω και να σου υπενθυμίσω πως είμαι κι εγώ εδώ....
Όλα αυτά τα χρόνια πέρναγες με το έλκηθρο πάνω απ'το σπίτι μου και το μόνο που άφηνες ήταν οι κουτσουλιές των τάρανδων, κανόνισε λοιπόν τώρα να με αποζημιώσεις.
Λοιπόν, κατ'αρχάς θέλω να μου φέρεις.... Σαββατοκύριακα , τί δεν καταλαβαίνεις;...Το ξέρω πως έχω Σαββατοκύριακα, αλλά τα δικά μου Σαββατοκύριακα δεν είναι free, είναι Σαββατοκύριακα του μόχθου και του κάματου και μη πας να ξεφύγεις επειδή έχω ένα τόσο δα απόγευμα Κυριακής, γιατί το ξέρεις καλά πως είναι άδικο, πολύ άδικο!
Θέλω λοιπόν ελεύθερα Σαββατοκύριακα, που να ξυπνάω ό,τι ώρα θέλω, να μπορώ να πιω ένα καφέ με τον άντρα μου, να πηγαίνω βόλτα μαζί του στα μαγαζιά, να χαζολογάω τις βιτρίνες και να ξενυχτάμε το βράδυ χωρίς να αγχώνομαι για το πώς θα ξυπνήσω την Κυριακή το πρωί.
Επίσης θέλω ένα μίνι ταξιδάκι, χωρίς παιδιά, χωρίς σκυλιά, μόνο εγώ κι εκείνος. Να τον χορτάσω και να με χορτάσει κι ας είναι όπου θέλεις. Δεν θα χαλάσουμε τις καρδιές μας για τον προορισμό....μαζί του ...οι δυο μας....κι ας είναι και στα Σούρμενα. (αυτό τώρα μη το δέσεις και κόμπο, δεν θα με χάλαγε να είναι κάπου ωραιότερα απ'τα Σούρμενα...)
Τέλος, θέλω να βάλεις το χεράκι σου (τι στο καλό;...άγιος είσαι..), να μπορέσουμε γρήγορα να "την κάνουμε" απ'αυτή την βρωμόπολη. Θέλω εκείνο το σπίτι στην εξοχή που ονειρεύομαι μήνες τώρα. Να κάθομαι στη βεράντα μου και ν'αγναντεύω τη θάλασσα.
Να βγαίνω απ'την πόρτα μου και να μη βλέπω μόνο γκρί. Θέλω να δω και πράσινο και κίτρινο και κόκκινο και μπλε....
Να ανασαίνω μυρωδιές της γης και να βλέπω τον ήλιο να βγαίνει απ'τη θάλασσα κι όχι πίσω από τις πολυκατοικίες.
Αυτά....
Βλέπεις...είμαι ολιγαρκής. Ούτε barbie, ούτε spiderman, ούτε της παναγιάς τα μάτια. Απλά, μικρά , καθημερινά πράγματα.
Άντε να σε δω....
Άντε για μια φορά στη ζωή μου...... να σε δω!
(να δεις που θα κάνει πως δεν κατάλαβε και θα "με βγάλει" με καμμιά barbie κι όχι τίποτα άλλο, αλλά τις σιχαίνομαι τις κούκλες κι ειδικότερα την barbie...)
Φέτος ..πρώτη φορά στη ζωή μου αποφάσισα να σου γράψω και να σου ζητήσω πράγματα για μένα. Μέχρι τώρα, δεν έχεις παράπονο.....ποτέ μα ποτέ δε σε ενόχλησα....ούτε ως παιδί. Γιατί υπήρξα κι εγώ παιδί ξέρεις.
Ένα παιδί που πάντα ρωτούσε "έχεις μαμά να μου πάρεις ..αυτό;" και δεν στρίγκλιζε κακομαθημένα όταν του έλεγαν όχι. Απλά την επόμενη φορά δεν ζητούσε καν.....
Φέτος όμως αποφάσισα πως αρκετά σ'έχω καλομάθει κι επειδή δεν είδα να φέρεις ποτέ ένα πράσινο φύλλο, έτσι "για τα μάτια" που λένε, είπα να σου γράψω και να σου υπενθυμίσω πως είμαι κι εγώ εδώ....
Όλα αυτά τα χρόνια πέρναγες με το έλκηθρο πάνω απ'το σπίτι μου και το μόνο που άφηνες ήταν οι κουτσουλιές των τάρανδων, κανόνισε λοιπόν τώρα να με αποζημιώσεις.
Λοιπόν, κατ'αρχάς θέλω να μου φέρεις.... Σαββατοκύριακα , τί δεν καταλαβαίνεις;...Το ξέρω πως έχω Σαββατοκύριακα, αλλά τα δικά μου Σαββατοκύριακα δεν είναι free, είναι Σαββατοκύριακα του μόχθου και του κάματου και μη πας να ξεφύγεις επειδή έχω ένα τόσο δα απόγευμα Κυριακής, γιατί το ξέρεις καλά πως είναι άδικο, πολύ άδικο!
Θέλω λοιπόν ελεύθερα Σαββατοκύριακα, που να ξυπνάω ό,τι ώρα θέλω, να μπορώ να πιω ένα καφέ με τον άντρα μου, να πηγαίνω βόλτα μαζί του στα μαγαζιά, να χαζολογάω τις βιτρίνες και να ξενυχτάμε το βράδυ χωρίς να αγχώνομαι για το πώς θα ξυπνήσω την Κυριακή το πρωί.
Επίσης θέλω ένα μίνι ταξιδάκι, χωρίς παιδιά, χωρίς σκυλιά, μόνο εγώ κι εκείνος. Να τον χορτάσω και να με χορτάσει κι ας είναι όπου θέλεις. Δεν θα χαλάσουμε τις καρδιές μας για τον προορισμό....μαζί του ...οι δυο μας....κι ας είναι και στα Σούρμενα. (αυτό τώρα μη το δέσεις και κόμπο, δεν θα με χάλαγε να είναι κάπου ωραιότερα απ'τα Σούρμενα...)
Τέλος, θέλω να βάλεις το χεράκι σου (τι στο καλό;...άγιος είσαι..), να μπορέσουμε γρήγορα να "την κάνουμε" απ'αυτή την βρωμόπολη. Θέλω εκείνο το σπίτι στην εξοχή που ονειρεύομαι μήνες τώρα. Να κάθομαι στη βεράντα μου και ν'αγναντεύω τη θάλασσα.
Να βγαίνω απ'την πόρτα μου και να μη βλέπω μόνο γκρί. Θέλω να δω και πράσινο και κίτρινο και κόκκινο και μπλε....
Να ανασαίνω μυρωδιές της γης και να βλέπω τον ήλιο να βγαίνει απ'τη θάλασσα κι όχι πίσω από τις πολυκατοικίες.
Αυτά....
Βλέπεις...είμαι ολιγαρκής. Ούτε barbie, ούτε spiderman, ούτε της παναγιάς τα μάτια. Απλά, μικρά , καθημερινά πράγματα.
Άντε να σε δω....
Άντε για μια φορά στη ζωή μου...... να σε δω!
(να δεις που θα κάνει πως δεν κατάλαβε και θα "με βγάλει" με καμμιά barbie κι όχι τίποτα άλλο, αλλά τις σιχαίνομαι τις κούκλες κι ειδικότερα την barbie...)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου